Silent Hill ve Resident Evil. Benim kuşağıma yani 90’larda oyunlarla içli dışlı olmaya başlayan kuşağa sorduğunuzda bu iki korku oyununun büyük bir yeri vardır. Elbette onlardan önce Alone in the Dark, Undying, Shivers gibi de korku oyunları vardı ve zamanına göre ciddi anlamda başarılı yapımlardı fakat Konami ve Capcom bu iki seri ile daha farklı bir unsurda korkutmaya başladılar; atmosfer.

İlk Silent Hill’de ne zaman radyomuz cızırdamaya başlasa içimizi bir sıkıntı sarardı. Huysuzlaşırdırk, kumandayı elimizden bırakıp, camı açıp bir nefes alma ihtiyacı hissederdik. Resident Evil’da ise adımlarımızı dikkatli atardık. Hepsini sayardık çünkü arkamızdan bir Nemesis dehşeti bizi takip etmekteydi ve onu adımları ile fark ediyorduk, bir de “STAAAAARSS!”.




İşte böyle oyunlarla zamanımız geçti ve bizler korkunun ne olduğunu anlamaya başladık. İlk zamanlarda bizi strese soksa da sonradan alıştık ve sevdik korku oyunlarını. Canımız çekmeye başladı. Kendimizi zorladık, ışıkları kapattık, kulaklıkla oynadık, arada yemedi mum yaktı, hiç yemedi ışığı geri açtık vs. derken bu yaşımıza geldik. Biz korku oyunları daha da gelişir ilerler diye düşünürken bir şeyler olmaya başladı bu ikiliye. Atmosfer korkusunu bize yaşatan o iki muhteşem oyun yavaş yavaş değişmeye başladı. Hadi belki Sİlent Hill’de bu o kadar sırıtmıyordu ancak RE’ye bir haller oldu. Sonra bir gün baktık ki artık korkmak yerine elimizde silahla “Nerede bu şerefsiz devasa yaratık” diye bakınıyoruz. Artık onlar bizi değil, biz onları arıyoruz.

Bir adamın tek hikayesi olur, üç adamın ise korku masalı
Capcom bu işten memnun kaldı mı bilmem? Mükemmel bir korku serisini ucuz bir aksiyon oyununa dönüştürüp Japonya’nın Call of Duty veya Gears of War’ı olma çabası onlar için karlı oldu mu bilmem, ama şunu biliyorum ki bu Capcom’cular veya RE’ciler bunu hiç sevmedi.
Böyle bir süreçten geldik altıncı oyuna. Bu sefer Capcom bizlere eski atmosferik korkunun geri geleceği ve serinin ilk oyunları gibi bir oyun olacağı sözünü verdi. Peki, gerçekten öyle mi oldu?

__________________
Aşk der ki sana: Yolumdaysan başım feda yoluna; ama bil ki senin de başını isterim yoluma. Kahır, kapris gelecekse senden amenna! Ama ayağına diken batarsa yolumda ah edip vahlanma!...
Aşk bilek gücü değil “YÜREKTİR”! Yüreğin yetmiyorsa düşme yollara!…