Sessiz




çıkınca insan ruhundan hayaller,
nasıl bir huzur doluyor..
Kalan boşluklara..
Önce usuldan bir rüzgar üşüşüyor dumanlı başına.
Alıyor seni atıyor, yeri belirsiz bir yeşil nehrin içine.
Yüzmüyor sun, sadece itaat ediyorsun..
kaldırmak bile aklına gelmiyor marur başını..
gördüklerin sığ sular,
tek yoldaşın gümüş renkli bir palamut...
ışık değil sadece bir yanılsama, sadece bir yansıma.
attıkça yüklerini, su seni dahada kendine çekiyor..
cesetten bir farkın yok..sadece gidiyorsun..
hafifliyor elem, dert, hayat anlamsızlaşıyor..
var olmamanın keyfi çok daha ağır basıyor..
siliniyorsun ufukta, yok oluyorsun..
yoksa umutlar, yok demek insanlar.