Korku

[semragül]

Korku

En çok " korku " hakim insana.Gerisi " dolgu malzemesi. "
Aklı erdiğinden itibaren ölümden korkuyor bir kere.Bu yeter ama yetmemiş demek.Hastalanmaktan,yalnız kalmaktan,işinden olmaktan,yakınlarını kaybetmekten de korkuyor.

" Kişiye özel korkular " var sonra.

Yüksekten korkuyor mesela.
Uçaktan.
Asansörden.
Karanlıktan.

Zaman zaman depreşen korkuları var,deprem gibi.

En yakınların reva gördüğü korkular sonra.
Çocukken ana-baba,okulda öğretmen,evlenince eş,iş yerinde patron korku salıyor.

Sokağa çıkıyor. Bin türlü korku.
Kim vurduya gidebilir,başına bir şey düşebilir,arabanın altında kalabilir.
Anaların kazık kadar olmuş adamların arkasından " Dikkat et " diye seslenmesi bundandır.

Sonra seçilen işe bağlı korkular.

Makineye elini kaptırmaktan.
Yazdığının,çizdiğinin sonuçlarından.
Korkuyor.
Takip edilmekten.
İftiraya uğramaktan.
Yanlış anlaşılmaktan.
Dinlenmekten.

En şahane duygular bile peşine korkuyu takıp geliyor.
Aşık oluyor.Bitmesinden korkuyor. Aldatılmaktan.Terk edilmekten.

Korkuyor," İnsan " korkuyor.Hiç durmadan,gece gündüz.
Hırsızdan,uğursuzdan.
Fareden, yılandan.
Başına neler geleceğinden.
Dışlanmaktan,horlanmaktan.

Düşünün şöyle bir.Benim aklıma gelmeyenleri de siz ekleyin.

İnsan neredeyse " korkmak için doğmuş. "

Çok mu abarttım?

Peki, şöyle söyleyeyim: İnsanın korkuları " korkulacak kadar çok."

Alıntı