İnsanlardan kaçıyorum,
 

İnsanlardan kaçıyorum
Onların sahte samimiyetlerine,gereksiz nasihatlarına,boş öğütlerine..Derdime derman olduklarını sanıp söyledikleri saçma tesellilerine; sadece acıyorum…

Yaşım yavaş yavaş büyümeye başladıkça tanımaya başladım insanları gülümseyen yüzlerinin altında yatan sahteliği..İyiliklerinin altında yatan çıkarları..Kimseye ihtiyacım yok diyorum sonra,ben bana yeterim.Yanında huzursuz olduğum kimseye yer yok artık! Hoş artık ailemin yanındayken bile huzursuzum…
Yaşama olan inancımı,direncimi,bağlılığımı yitiriyorum yavaştan dümdüz yaşıyorum işte..

Ama inanıyorum,yanında huzur bulduğum sesini duyduğumda bile yüzümü gülümseten o insanı bulacağım er ya da geç… Şimdi veya sonra…
Ama..
Elbet bir gün.

...