Şiir bile öldü

[semragül]

Şiir bile öldü

Bir küçük beden öldü,hepimiz öldük.
Daha doğrusu biraz insan olan herkes öldü.

Sadece insanlar mı,onların kurdukları kurumlar da öldü.
Örgütler,uluslar arası ahkam kesiciler,ağızları barış derken,kalpleri savaş çığlıkları ile atanlar da öldü.
Adı ne olursa olsun,metalik güçler uğruna çocukları öldürenlerde öldü.

Yok artık insanlık minsanlık.
Yok edebiyat.
Yok şiir.

Yerde yatmıştı.
Neden öldüğünü bile bilmiyordu.
Ölürken korkmuş muydu?
Anlamış mıydı savaş ne demek?
Güç paylaşımı ne demek?
İktidar hırsı ne demek?

Nasıl anlasın ki?
Sadece gökyüzüne bakmayı biliyordu daha.
Umudu bilecek yaşta bile değildi.

Ailesi savrulurken büyüdü biraz,bir de bomba sesleriyle uyanırken.
Evinden kaçarken,ailesi ne söylemişti ona acaba?
“Daha güzel günler göreceğiz”
Olabilir mi?

‘Güzel günleri’ anlamadı bile.
Çünkü bir çocuk için güzel gün özgürce oynayıp,sessiz bir yorgunlukla başını yastığa koymaktır.
Annesinin dizlerinde uykuya dalmaktır bazen de.
Anlatılan masalı yarıda bırakmaktır hatta.

Silah sesleri arasındaki yollarda masal yok onun için.
Açken,dizleri kanayarak yürürken,masal yok.
Bir sandala bindirildiğinde,babasının gözündeki feri gördüğünde masalı hatırlar ancak.
O da en mutlu kısmını.

Et etedirler,koyun koyuna ama rahatsız.
Sığamamanın verdiği bir huzursuzluk vardır içinde.
İlk kez duyduğu,ama anlayamadığı.

Biraz daha büyümüştür aslında.
Anlayamadan büyümek denir buna ve ağlayamadan büyümek.
Büyümüştür de kaç yaşına geldiğini anlayamamıştır hala.
Nasılsa bazıları için ölüm yaşına gelmiştir sadece.
Daha doğrusu ölüp ölmemesi kravatlı iblislerin gözlerindeki hırsa bağlıdır.

Ama O bunları bilmez.
Sadece ölür.
Ve
Yanında insanlığı da götürür.