Sana ''adam'' demeleri doğru değil

Köy yeri…
Öğrenci okula gider.
İlk derse birazcık geç kalır.
Kapıyı tıklar.

- Gel.

İçeri girer,özür diler.
Öğretmen anında tahtaya kaldırır,ödevini sorar.

- Verdiğim şiiri ezberledin mi?
- Evet öğretmenim.
- Oku bakalım.

Öğrenci heyecanlanır.Sesi titrer.Dili damağı kurur.Başlar okumaya.

Şirazlı Sadi’nin şiiri.

Ademoğulları…

Ademoğulları birbirlerinin uzvudur.
Ki yaratılışta hepsi aynı cevherdendir.
Eğer zaman uzuvlardan birini ağrıtırsa,
Diğer uzuvlarda rahatlık kalmaz artık.

Derken çocuk susar.Şiirin gerisi gelmez aklına.Panikler.Boş boş bakar.Zaman durur.Öğretmen girer devreye.

- Geri kalan iki mısrayı okusana.
- Hatırlayamadım öğretmenim.
- Ne demek hatırlayamadım?
- Unuttum.
- Bu kadar kolay şiiri nasıl unutursun?
- Annem rahatsızdı.Felçlidir.Evin bir köşesinde öyle yatıyor.İhtiyaçlarını göremiyor.Tedavi masraflarını karşılayamıyoruz.Babam sürekli çalışıyor.Evin işlerini de ben yapıyorum.Küçük kardeşimle ilgileniyorum.Yemek yapıyorum.Temizlik yapıyorum.Bu arada şiiri de ezberlemiştim.
- Ama unuttun.
- Özür dilerim öğretmenim.
- Bu kadar basit mi?Bir özürle geçiştirmek mi istiyorsun?Senin sıkıntıların beni ilgilendirmez.Ödev verdiysem yapacaksın.

Derken…
Şiirin devamını hatırlar öğrenci.

- Hatırladım öğretmenim der beklemeden hemen okur.

Sen ki başkasının sıkıntısına kayıtsızsın.
Sana “adam” demeleri hiç de doğru değil.

__________________

Yemin ediyorum öğretmenlerden tiksindim artık. Bu kadar duyarsız olmaları akıl alır gibi değil. Sanki özellikle seçiyorlar. Ha işini yapanları tenzih ediyorum. Onları da ara ki bulasın.