Kutup Ayıları Akepeli Bedevilere Karsı

Gülse Birsel’den Çok Güzel Bir Yazı
Hep söylüyorum, biz çocukken midemiz
bulanınca ekmek yedirirlerdi, grip “Yatınca
geçer”di, başın ağrıyorsa “Çocukların başı
ağrımaz” denirdi, uykun kaçıyorsa
“Oyuncaklarını düşün, güzel rüyalar
görürsün” şeklinde konuhalledilirdi!
Okuma yazmayı öğrenemiyorsan ya,
“Tembel”din ya “Yavaştan, sağlam sağlam
öğreniyor”dun! Hüzünlü bir çocuksan
“Yazar olacak herhalde” derlerdi, yerinde
duramıyorsan, etrafa saldırıyorsan bir tane
çakarlardı, susup otururdun.
Kanaatimce pedagojinin zirve yaptığı
yıllardı o yıllar.
Çünkü sonra sonra, koşup oynadıktan
sonra öksüren çocuk ‘astım başlangıcı’,
okuma yazmayı zor söküyorsa ‘disleksik’,
hüzünlüyse ‘depresif’, aşırı hareketliyse
‘hiperaktif’ diye nitelendirilmeye başlandı
ve o sinameki yetiştirilen tipsizler şimdi
büyüdüler!
O kadar ilgi alaka sonrası ola ola ne
oldular?
Emo!
Emo ne?
Hani beş-altı yıldır etrafta saçlarını
gözlerinin tekini kapatacak şekilde öne öne
tarayan, miskin görünüşlü, asık suratlı, beti
benzi atmış, sıska, dar pantolonlu,
converse’li, siyah ojeli ergenler var ya…
Taksim’de kaldırımlarda filan oturuyorlar.
Aha onlar Emo!
Emo kelimesinin emotional’dan (hissi)
geldiği, bu yavruların pek bunalımlı pek
güvensiz ve duygusal olduğu, topluma
uyum sağlayamadıkları için böyle
takıldıkları söyleniyor. Bizim zamanımızda
punk vardı ya, onun gibi bir akım, ama bir
halta yaramayanı!
HERKESİN KEYFİNİ KAÇIRDIM
Ay kıyamaam!
Zamanında, kendi ergen yıllarımda bu akım
daha dünyada yokken 10 gün emo
takılmışlığım vardır! Kafam neye bozuktu
hatırlamıyorum ama o 10 gün, üstelik de
yaz tatilinde, evin o köşesinden bu
köşesine oflaya poflaya nemli gözlerle
dolaştım.
Saçımı taramadım, denize gitmedim,
sohbetlere katılmadım, tebessüm bile
etmedim. Akşamları karabasan gibi yemek
masasına çöküp herkesin keyfini kaçırdım.
Bir akşamüstü, balkonda otururken annem
“Ne bu surat her gün, senin derdin ne
kızım aaa…” şeklinde pedagojik bir açılım
yaptı.
“Sıkılıyorum… Hayat çok anlamsız”
cevabımın üzerinden sanırım birkaç saniye
geçmişti ki, acı ve can havliyle bir metre
havaya sıçradım. Annem, her Türk
annesinin uzmanı olduğu ‘mıncırma’
hamlesini oldukça sert ve uyarısız
gerçekleştirmiş ti.
Mıncırma, malumunuz evlat artık poposuna
terlikle vurulmayacak kadar büyüdüyse,
ancak tekdir ile de uslanmıyor ve hakkı
kötekse kullanılan, konu komşu, bitişik ev
duyar ihtimaline karşı avaz avaz bağırmak
yerine geçen bir terbiye şeklidir. Tercihen
bel veya bacak bölgesinden bir alan seçilir,
elle kavranır ve et, 180 derece çevrilir!
Hemen ardından, daha acım ve şaşkınlığım
hüküm sürerken, annem kısık sesle,yüzünü
yüzüme yaklaştırarak
“Alırım ayağımın altına” diye başladı ve
“Karnın tok sırtın pek! Aklını başına topla!
Sıkılıyorsanda git bakkala evin alışverişini
yap, sonra da gel yemek kitabından bir
kurabiye pişir, akşam misafir var, hadi
yallah…” şeklinde bitirdi!
NE DERDİM KALDI NE DE TASAM
Malumunuz eti mıncırılan ergen olay
yerinde fazla kalamaz, mıncırandan tırstığı
için kendisine yalakalık yapar, arzu ettiği
aktiviteleri gerçekleştirir.
Mıncıran mutlu, mıncırılansa artık efendi
bir insandır! Aynen öyle oldu. Mıncırma
sonrası ne derdim kaldı ne tasam!
Emo’luğum o gün bitti, bu yaşa kadar da
hep mutlu mesut, uyumlu, üretken biri
olarak yaşadım. Şimdinin sokakta bira
içen, gelen geçenden ihtiyacı var diye değil,
hayat tarzı sandığı için para dilenen,
dünyanın bütün derdi sırtındaymış gibi
davranıp, bunalım takılıp bir işin ucundan
tutmayan emo’larının başında, bizim
zamanımızın anne babaları olacaktı ki.
Ohoo…
Muma dönerdi hepsi! Bir kere her şeyden
önce bütün o yüzü gözü saçla kaplı eşek
herifler ibir eşek tıraşına götürürlerdi, kesin!
Ülkenin gençlerine bak.
Tarikat yurtlarında yetiştirilen çocuklar,
polise atsın diye eline taş verilenler, bir de
emo’lar!
Gelecekten çok umutluyum çok.
Gülse BİRSEL