Soru sormadan, detaylarını merak etmeden, tüm yaşadıklarını kendisini hazır hissettiği bir zamanda anlatabileceği güvenini vererek o kişilerin yanında olabilmek lazım. Yoksa kendi merakımızı gidermek için değil. Ne olmuş, nasıl olmuş, neden olmuş..? Bizi zerre kadar ilgilendirmemeli.

Oysaki bizler merakla, kuşkuyla, hatta ne acıdır ki bazen de hak ettiğine inanarak yaklaşırız yanlarına. Onların zor durumuna, göz yaşlarına "iyi ki benim başıma gelmedi" diyerek bencilce bir duyguyla sevinmek; hatta "hak etmişti çoktan, dersini alsın bakalım" deyip iç geçirmek… bize hiç yakışıyor mu?

Hayat farklı, hayat şaşırtıcı, hayat bazen çok sert, bazen çok acımasız ve hiç kimse dışarıdan göründüğü gibi değil inanın buna. Hiç aklımıza gelmeyen insanların bile öylesine farklı dertleri, sorunları, hayat mücadeleleri var ki… o nedenle insanları yargılamadan, onlar hakkında kesin hükümlere varıp deyim yerindeyse biletlerini kesmeden önce düşünmek lazım. Biraz daha duyarlı olabilmek lazım.
Birinin canı yanmaya görsün; hemen yanı başında bitiverir, yorum yapmadan, akıl vermeden de geri durmayız. Üstelik farkında olmadan verdiğimiz daha da kötü örneklerle insanları üzüntünün dibine dibine çekeriz.

Peki neden? Duyarsız olduğumuz, aldırmazlığımız, düşüncesizliğimiz yüzünden mi? Aslında hiçbir değil. Kabul etmek gerekirse milletçe tüm bunlardan çok daha baskın bir merhamet duygumuz var ama onu da yerinde ve zamanında kullanamıyoruz galiba.

Unutmamak gerek ki hayatın ne göstereceği, yarın hangimize neler olacağı hiç belli değil. Tıpkı John Lennon’un söylediği gibi "Yaşam, sen başka planlar yaparken olan şeydir." O nedenle gelin başkalarının acılarına sevinmeyelim, yapabiliyorsak sessizce yanlarında; başaramıyorsak uzaklarında kalmayı bilelim. İnsanların içinde bulundukları durumlar nedeniyle kaybettiklerini bir de biz yüzlerine çarpmayalım ve ne olursa olsun saygımızı koruyalım.

Bir başkası ağlarken gülen insanlardan uzak kalmanız dileğimle…