Akil Fare

Bedenimin içine sığamadığım zamanlardan biri yine...

Bu ara sıklıkla tekrarlanmaya başladı yalnızlığın kahreden prangası sıkıyor boynumu. Tuhaf bir koku sindi üzerime. Rahatsız edici bir ağırlığı var. Pas kokuyorum sanki... Zemini su kaplamış farelerin gezindiği bir dehlizde yol arıyorum kendime. Korkmadan fareye dokunuyorum. Tiksiniyorum azıcık ama o anda dokunacak başka canlı yok ki. Kalbinin ritmini hissedeceğim tek varlık bu farecik. Hiç bir şeye öfkesi yok. Ne zafer peşinde ne de yenilgiler umurunda. Tamamen soyutlamış kendini acıtacak duygusal yağmurlardan. Böylesine “akil fare” deniliyor olsa gerek. ( Hay Allah! Şimdi dehlizde ilerlerken gözyaşları içinde, nerden düştü dilime şu “akil” lafı? O konuya girme derdinde değilim. Birilerini diğerlerinden ayırıp da “siz akilsiniz” diye havaya sokmak çok da zararlı gelmiyor. Memlekete faydaları dokunacaksa varsın öyle olduklarını sansınlar. Neticede herkes kendine göre akildir! )

Yazmanın da böyle bir faydası var. Yatıştırıcı etkisi olan ilaç gibi, ne zaman kötüleştiğimi görsem kelimelere sarılıyorum ve rotam değişiyor. İç karartıcı duygusal bir serim bölümünden hoop siyasi gündemin göbeğine atlayabiliyorum. Yalancı bir gülme tutuyor geçici olduğuna emin olduğum. Olsun... Yine de iyidir geçici gülmeler. Yoksa boğulur insan. Sürekli derde tasaya gömülü kalmak depresif yapar, intihara sürükler adamı.

Yalnızlık kötü be... Fareye muhtaç kalmamalı. Saatlere de küsmemeli. Devinimler olmalı yaşamda. Sürüklenmeli bazen azgın sularda. Sonra uykunun o durağan seyrinde rüyalar görmeli. Huzurlu rüyalar ama! Kah balinalarla yarışta, kah balonlarla yolculuklarda kaybolmalı sabahlara kadar...

UNUTMA! Hiçbir sıkıntı ilelebet sürmez.