Hadi Bir Cesaret!

[FifiVePirtik]

Hadi Bir Cesaret!
Eğer yeterince cesaretiniz olsaydı şu hayatta neleri yapmak isterdiniz? Bakın cesareti size Hürrem'in zehiri gibi minik şişelerde hazır halde getirecekler. Siz sadece neye cesaret etmek istediğinize karar vereceksiniz. Risk alacaksınız ve para diye bir şeyin olmadığını farz edeceksiniz. Sizi meslek olarak neyi yapmak mutlu ederdi?
Aslında hayatın içerisinde çok cesaretli diyebileceğimiz türden hiçbir iksire ihtiyaç duymayan insanlarla mutlaka tanışmışızdır. Amaçladıktan sonra elde edemeyecekleri şey yoktur. Şu an karar verseler uçak kullanmayı öğrenebilir, bir denizaltıyı batırabilir hatta Uzak Doğu sporlarında alınabilecek son kuşağa kadar ilerleyebilirler. Bu grubun dışında kalan insanlar ise kimi zaman bu kararları almaya güçleri yetmeyenler ya da şartları müsait olmayanlardır. Cesaretten hiç bahsetmiyorum bile...
Kör topal işleyen eğitim sistemimiz yüzünden sevmediği halde kendisine bir meslek edinmiş, mutlu olmadığı halde bu çarkın düzenine ayak uydurmuş, uymayan ayağını da haline şükretmelisin diye azarlamış milyonlarca kişi olduğu gerçeğini yadsıyamayız. Daha yeni doğmuş bebeklere bile anne-baba tarafından meslek seçilen, ileride doktor ya da mühendis olmaları istenilen bir ülkede yaşadığımız gerçeğiyle yüzleşmeliyiz.
Mesleğimi kendim seçtim ve çok seviyorum. Ancak eğer yeterince cesaretim olsaydı bir yazar olmak isterdim. Aslında geçen sene, zamanımın büyük bir kısmını sadece yazmaya adamıştım. Çok da lezzetliydi. Belki yine yapabilirim. Bir yazar gibi hayal dünyasında yaşar, renklerle cevap verir, sesleri boyar, akisleri kelimelere dökerdim. Kimi aktörler ya da aktrisler gibi rolüme hazırlanırken gerçekten o kişileri gözlemler ne yiyip ne içtiklerine bakar ve o isimsiz kahramanları bir bir üne kavuştururdum. Bunları da sadece para kazanmak için yapmazdım.
Ancak bir gün bir yazar olsam bile asla yapmayacağım bir şey var. Kalın bir kitabın ilk elli sayfasını tavan döşemesini anlatarak yazmazdım ki roman okurken en sıkıldığım bölüm burasıdır. Tasvir monoloğu... En muhteşemi de Vadideki Zambak. Bir okurun vadiyi geçtim zambağa gelene kadar o tasvir dolu sayfalara katlanmak zorunda kalması ne kötü... Yazara sorsam okuyucunun hayalinde odayı canlandırabilmek için yaptım derdi. Bu tasvir olayını en son bir yazıda denemeye kalkmıştım ki sadece "tavan" diye yazmam bile tüylerimi diken diken etmeye yetmişti.
Eğer parasız kalmayı göze alabilseydim ve bu dünyada sadece beni mutlu eden şeylere odaklanabilseydim sadece yazı yazardım. En iyisini yazamayacağımı bilsem de sadece yazardım.
Şairin o çok sevdiğim sözü gibi "Kan fışkırmasıdır şiir. Ve bunu önlemenin yolu yoktur!"
Ben de yazarken hastalansam ve yazı son noktasındayken iyileşsem ya da yazarken iyileşsem ve son noktasında habis huylu tüm cümleler yeniden beynimin içine yerleşseler. Ve son nefesimde yazılarımı okuma gafletinde bulunmuş bir okur, gelip beni hasta yatağımda ziyaret etse. Ne muhteşem bir ömür...