Mazoşistin Haykırışları
Başım dönüyor."Allahın belası!" diye tersliyorum onu.Gözlerim doluyor sonra.Neyin gözyaşı,neyin ızdırabı bu? Zalimlerin elinde oyuncak olmuş hayatın mı yoksa o hayatı rezilce yaşamanın mı? Buğulu bir camın bir el yardımıyla temizlenişi gibi mazoşist ruhumu harekete geçirmek için beni her zaman kahreden ve kahrederken büyük bir zevk veren geçmişime sürüklüyorum aklımı,kalbimi.O anda sanki doğuştan bana zıt gitmeyi amaçlayan kalbim tüm afacanlığıyla alkışlıyor beni.İçimden "Lanet olasıca.Seviyorsun değil mi acı çekmeyi? Bilmez miyim seni.Ne zaman gözyaşlarım isyan etse kıs kıs gülersin sen.Ya sen bedenim? Sen de yüreğim kadar sevdin mi acı çekmeyi?" diye geçiriyorum.Ayağım takılıyor sonraları.Bedenim "İşte şimdi mutlu oldum." diyor.Kalbimse küçümsüyor bu maddi boyuttaki acıyı."Tüm uzuvlar! Ben sizden üstünüm.Hiçbiriniz ben olamazsınız." gibisinden ilan ediyor bende hüküm süren efendiliğini.Zaafiyet deyip geçiyorum.Ama biliyorum ki zaafiyetten öte bir alışkanlık benimkisi.Gururuma yediremiyorum.Öylesine bağımlıydım ki sinir krizlerime,gözyaşlarıma onları benden almak beni yok etmek anlamına geliyordu.İntiharlarımın sayısını sayamaz olmuştum örneğin.Ne olaydı ben de diğerlerine benzeyeydim.Ölümden korksaydım mesela.Adını duyunca daha dizlerim titreseydi bir kere.Ya da canımın kıymetini bilseydim.Çok mu olurdu? Ruh hastası,mazoşist,acı,intihar düşkünü.Bunlar da çok olmuyor muydu daha 14 ünde küçük kız çocuğu için? Lise 1 öğrencisi.Deli ve dahi arası denilebilecek fakat son derece duygusal,kindar kız çocuğu.Onların hepsi bendim.Bu hakaretlerin himayesi altında yaşıyordum.Ne bu laflar ne de yaşadıklarım bitirebilmişti beni.Tek yapabildikleri kaldı ki yaptıkları en başarılı şey yüreğimdeki tüm merhameti,tüm iyi niyetli duyguları öldürmeleriydi.İlkin benimseyemememiştim yeni halimi.Ben ki satırlarında kana kana yaşamayı savunan,duygu yüklü vagon misali kız çocuğunün ağzından ölüm ırmağı akıyordu.Akıyor ve geçtiği her yerdeki çiçekleri öldürüyor.Şu an şu dakika şu saniye çoğu kez benden kendi canımı acıtmamı isteyen ses içimde büyük bir arzu oluşturuyor.Haykır diyor.Ona karşı koymak neredeyse imkansızdır.Boğazımı temizliyorum.Dudaklarım oluşturduğu tebessümle bir süre hasret gideriyor.Bir kahkaha atıyorum.Devamlı yazmaktan sesimi unutmuş olacağım ilk garipsiyor ve benim sesim olup olmadığı konusunda tereddüte düşüyorum.Sonra bağırıyorum.

"BENİ SİZLER DEĞİL ÖLÜME KAVUŞMA ARZUM BİTİRİYOR,BAŞARAMADINIZ.RUH HASTASI DEDİĞİNİZ MAZOŞİST KÜÇÜK KIZ KENDİNİ AYAKLAR ALTINA ALIYOR.ÖLÜM KORKULU RÜYANIZKEN SİZLERİN BENİM TEK OYUNCAĞIMDI.ZAAFİYETİM DEĞİL GÜCÜM BENİ BİTİRMEYE YETTİ.SİZLER,KİFAYETSİZ SÖZCÜKLERİNİZ HER ŞEY GERİDE,HEPSİ ÇAMURA BULANMIŞ ÇİÇEK MİSALİ.OYUN DA BİTTİ,ELVEDA..."