Yoksulluğun Çiçek Diyarı
Kışın ortalarındaydık.Yazdan kalma iskarpinlerim,yıllarca kahrımı çekmiş paltom isyan ediyordu artık kadere,yoksulluğa,ve inadına olan zenginlere.Hişşt dedim sessizce ,fakirlik boyun eğmek değildi aksime yaşama sımsıkı bağlanmak.Bu yüzden seviyordum ya yoksulluğu.Yemek yiyorsam boğazımdan geçen bir yudum için minnet duyuyordum verene.Bu yüzden seviyor ve her sabah uyandığımda iyi ki yaratıldınız diyordum kedilere,köpeklere.Çünkü onlar da biliyorlardı kışın bu soğuğunda üşümenin,buz tutmanın ve de zaman geçtikçe alışmanın ne demek olduğunu.Geçen gün çöpleri karıştırırken bulmuştum bir kitabı orada da yazıyordu."Yaşıyordu ya." diye. Evet öyleydi. Yaşıyordum ya doyasıya yeterdi bu bana.Aramızda kalsın bir de insanların beğemeyip attıkları o kitaplardan ne de çok şey öğrendim ben.Yoksulluğumla beynimde bir kütüphane kurdum,yüreğimde uçsuz bucaksız çiçekler diyarı.