Ne Ekersen Onu Yaşarsın
 

Yaşlanmak... Kaçınılmaz son... Birine " uzun ömürler" temenni ederken aslında kaliteli yaşlanmayı dilesek daha doğru davranmış olacağız. Çünkü uzun yıllar yaşamak, yanı sıra muhtaç olmayı ve o geçkin yaşları işkenceye dönüştürebiliyor. Yatırım yapmayan yaşlının ise vay haline! ( yatırımdan kastım para değil, anlatacağım. )
Toplumumuzun gelenekleri, görenekleri gereği yaşlımıza sahip çıkmışız. Saygı duymuşuz ya da duyar gibi yapmışız. Ele güne karşı " atasını sokakta bıraktı" dedirtmemişiz. Çoğu kez içten içe oflasak puflasak da vicdanımız memnuniyet dile getirmiş. Yaşlı bir insanın dışkısını temizlemek pek sevimli olmasa gerek. Ancak vicdanımız bizi ödüllendirir. Kendimize yatırım yaptığımıza inandırır. Günün birinde bütün iyiliklerin bize geri döneceğini fısıldar. Hani şu "ne ekersen onu biçersin" masalı...
İyi de öyle göründüğü gibi kolay değil. Az sonra okuyacağınız satırlar sonrasında ne kadar iğrenç bir insan olduğuma kanaat getirebilirsiniz. İnanın hiç umurumda değil. Çünkü bakıyorum etrafıma; gözlemlerim çok isabetli. Bir dolu insan tıpkı benim gibi düşünüyor ama ne yazık ki hiç birinde dile getirecek cesaret yok. Bir kere kesin yargılı olmamakla beraber; kimse yaşlısıyla yaşamak istemiyor aynı çatı altında diye düşünüyorum. Boş verin o " Annemdir, babamdır. Eşek gibi bakacağız elbet" yalanını. Bu tamamen çevreye karşı "iyi insan" rolü gereği kullanılan bir söylemdir. Kimse kötü görünmek istemiyor. Herkesin çabası, toplumda "iyi insan" profiliyle çerçevelenmektir. Fedakar ve hayırlı evlat olunursa toplumda kabul gören bir birey olarak yer alacaktır. Birileri hep onu örnek gösterecektir. Varsa eğer, kendi çocuklarına ilerisi için rol model olup yaşlılığını garantiye alacaktır. Az buçuk inanç bulunuyorsa bünyede, işlerin yolunda gitmesi de bu alakayla ilişkilendirilir. Allah görmüştür!... Oysa Allah başka şeyler de görmektedir. Ruhunuzda kopan fırtınaları, bıkkınlığınızı, sıkıntınızı, çaresizliğinizi, yapmacıklığınızı, mış gibi tavırlarınızı... Bundan gocunmazsınız değil mi? Önemli olan konu komşunun görmemesidir gerçeği!
Geçelim diğer kahramanlara...
Sürekli hasta olan yardıma muhtaç ana babanın penceresinden bakınca; çocuklar bu günler için yetiştirilmiştir. Köpek gibi bakacaklardır. Sokağa atacak halleri yoktur ya. Vazifeleri budur neticede. Bencil ve nankör oluşlarını kimse söyleyemez yüzlerine. Halbuki bu yadsınmaz bir realitedir. Yaşlanmak, bencillik eşliğinde nankörlüğü yerleştirir ruhlarına. Anlık yaşar yaşlı insan. Hastayken ilgilenen evlat, yalnızken telefonla arayan evlatla değer anlamında kolayca yer değiştirebilir. Hastanedeyken gecelerce refakatinde uykusuz kalan fakir kızını, üç kuruş para postalayan zengin kızına satabilir. Yirmi yıl arayıp sormayan oğul, yirmi yıl cefasını üstlenmiş oğuldan daha kıymetli oluverir. Bakımda eşitlik kavramını akla getirmeyen zihniyet, vasiyette eşitliği mutlak görür. Tüm bu örnekler, çevremdeki insanların yaşadıklarıdır. Laf olsun diye anlatmıyorum. Bugün değilse bir süre sonra karşılaşacağınız tabloyu çiziyorum.
Yatırım demiştim ya; bunun anlamı gence yatırımdır. Yani ailedeki gençlerle ( çocuklarınız, yeğenleriniz) ne denli yakın bağ kurulursa o kadar yatırım yapmış olursunuz kendinize. Bakımınızla ilgili yardım isteme hakkınız doğar. Size uzanan elin yürekten olması bu yatırıma bağlıdır. Senelerce hor görüp uzak durduğunuz genç, siz yaşlanınca sırtını dönecektir. Seslenme şansınızı ortadan kaldırmamak için azıcık çaba sarf edin. Becerebiliyorsanız hoşgörülü ve sitemsiz olmayı deneyin. Yok, beceremiyorsanız önerimi dikkate alın. Gidin bir huzurevine, kalan ömrünüzü minnetsiz geçirin. Nasıl ki okul öncesi yavrularımızı kreşlere gönderiyorsak siz de kendi mutluluğunuz için yaşıtlarınızla yaşamayı öngörün. Huzurevi kavramı artık sahici anlamına kavuşturulmalıdır. Yaşlının atıldığı, ilgilenilmediği yargısı değişmelidir. Yaşlı, kendi isteği ile oraya yerleştirilmeyi teklif etmelidir. Bu ne ayıp ne de günah olarak görülmemelidir.