Yazmak istemiyorum
 

Yazmak istemiyorum, göğsüm daralıyor. Yazdıklarım içimi karartıyor, kaburgalarımın son bulduğu boşluğa bir sıkıntı giriyor.
Karanlığın, yağmanın, açlık ve sefaletin kıyılarına demir atmış bir gemi gibiyiz. Hayır, bunlar değil içimi karartan. Bu gidiş zaten çoktandır belli, kendimi hazırlamıştım. Hala bu geminin kaptanına şirinlik yapmak için çırpınanların teslimiyetçilikleri, kaptanı değil de gemiyi suçlayanların riyakarlıkları karartıyor içimi.
Yazmanın bir faydası olmadığını gayet iyi biliyorum. Güç kimin elinde ise ona tapan bu tayfayı gayet iyi tanıyorum çünkü. Geminin tabanını ısrarla tekmelemelerinin yanlışlığını anlatmak, suyun üzerinde durabilmek için bir gemiye ihtiyacımız olduğunu söylemek faydasız.
Yavaş yavaş karanlık sulara gömülmekte olan bir gemi gibiyiz. Ölümün soğukluğunu yazmak istemiyorum.

Hem niye yazayım ki..? Yazdıklarınızın birilerine bir katkısı olacaksa bir değeri vardır. Bu yazdıklarımı kaç kişi okuyacak sanki..? Birde okumasına rağmen, okuduklarını anlamayan, yanlış sonuçlar çıkaranları ekleyin buna. Okuduğundan kendi düşüncelerini, kendi tez ve ideolojilerini haklı kılacak sonuçlar çıkarmak için çırpınanları da unutmayın. Bilin ki; kimse kimseyi anlamıyor, hep bir ağızdan herkes kendisini anlatıyor aslında. Adeta bir kakafoni orkestrası marşlar çalıyor.
Bu gürültüde ne yazılabilir ki; başım ağrıyor.

Köşeme çekilip, sakin kafayla bir şeyler okumak istiyorum. Bir ben miyim bu mahallenin delisi kardeşim..? Çakal sürülerinin peşine takılmadım; hep sırtımı döndüm. Birilerine hoş görünmek için ikiyüzlü çığlıklar savurmadım hiç. Birde sokaklarda kibritle dolaşıp, ülkeyi aydınlatmaya mı soyunayım..? Sadece biraz huzur istiyorum. Birde sessizce oturup, aklı başında bir şeyler okumak.
Ama ne mümkün; yazmamak için okumamak gerekiyor. Tüm bu okuduklarımdan sonra susabilmek, yazmamak mümkün mü..?

Objektiflikten uzak, ideolojik bir bakışla tarihi iğdiş edenler. Bilinmeyenleri kendi tezleriyle doldurup gerçek diye bizlere sunanlar. Hatırlamadıkları, hatta hayatta bile olmadıkları dönemler için hicran gözyaşı dökenler. Eğer yazsaydım belki benim ağlamam gerekirdi. Halbuki zulmün karşısında gözyaşımızı gizlemeyi öğrendik biz. Oysa her tarafta, her tarafta zulmün saltanat kılıcını savururken göz yaşı dökenler.
Bu halemi gelecekti bu ülke..? Böyle bir aymazlığa, şaşkınlığa hatta samimiyetsizliğe mi saplanacaktı bu halk..? Savunduğu değerlerle hiçbir alakası olmayan, hatta o değerlere ihanet ifadeleri taşıyan şeyleri bu kadar mı kolay söyleyecekti..? Hiç kimse bu yazdıklarını bir gün kendilerine hatırlatmasa bile, gün gelip yazdıklarından utanç duymayacaklar mı acaba..?

Sanki birileri okur olmadan, yazar olmak zorunda bırakılmış gibi. Söyledim; okumak, senin yazdıklarını da okumak istiyorum güzel dostum.
Ama yazar olmak gibi bir ideal taşımadığı baştan belli, ideolojik çığlıklar atmak için kaleme alınmış, birbirinin kopyalarından oluşan yalan ve sloganlar okumak değil.