Bir kaç dakika
 

Kapı çaldı... Açıp açmamakta tereddüt ettim bir an. Davetsiz bir konuğu ağırlayacak dermanım yok. Ayrıca keyfim yalnız kalmak istemekte hala. Açmıyorum inatla. "Bu özgürlük olmalı" diye avutuyorum kendimi. Her kapıya, her telefona cevap vermek istemiyorum. Basit bir savunma şekli. Hak kullanmak! İnsan olmanın gerekliliği...

Sokak satıcılarına sessiz kalayım derken hoş sürprizleri de kaçırabiliyorum. Ne zamandır özlediğim bir arkadaşa açmamışım kapımı. Ayıp etmişim aslında ama nedense ufacık bir burukluk dışında çok da pişman etmiyor beni. Yalnızlık sınırlarıma sokulanı reddediyorum. Depresif bir durum galiba. Şikayetçi olmadığım sürece sorun yok kendi açımdan. Tabii çevre muzdarip! Şen şakrak Yasemin kayıplarda. Zamanlarını öldürecekleri arkadaşları ölmüş! Onun yerine ıssız kapısı kalmış. Çal çal geri dön...

İyot kokusu geliyor burnuma... Uçuşan martılar... rüzgarda savrulan saçları toparlama çabası...soğumaya yüz tutmuş demli çay... dalga sesleri... korkuluğa uzanmış ayakların çekilmesini izlemek, ilerlerken... yanaştık iskeleye...

Kar soğuğu çarpıyor yüzüme. Gıcırdayan ayakkabım iz bırakıyor adım adım o bembeyazlığa.
Çocuklar pür neşe kartopu savaşında. Dikkat ediyorum sert bir darbe almadan ilerlemeye. Çiselemeye başlıyor hafiften yine. Uğultulu bir esinti eşliğinde yağıyor lapalar...

Güneş yakıyor alnımı... uzun süredir güneşlenmekte olduğumu fark ediyorum. Bir yudum su arıyor kuruyan damağım. Her şezlongta yanık tenler debeleniyor gün boyu. Neden bu kadar hevesliyiz yanmaya? Acısını tatmak derdinde sanki insanlar, kararmış derilerinin...

Kapı çalıyor bir kez daha... bırakıyorum beni oradan oraya sürükleyen eski fotoğraflara bakmayı ve açıyorum bu kez bıkkınlıkla...

YASEMİN EDEBİLEŞİR

AŞK; sevdanın yanında olduğunu var sayıp kendinle konuşmaktır