Eskimiş pardesüsünün etekleri bir karış kadar sulanmış, kapıya kadar kendisini bir genç kız getirmişti... Ayağa kalkıp karşıladım onu da... Çünkü utana sıkıla giren tüm velilere göstereceğimiz hürmet, biraz olsun mahcup edalarını giderebiliyordu...Veli toplantısındayız...Bu yıl rehberliklerini yaptığım ve derslerine de girdiğim sınıfımın yarısından çoğunun velisi yok...Tam da karın yağdığı ilk gün..Her yer de kar var...Benim yüreğimde de bu kadar karı eritecek kederler birikmeye başlayacağından habersizim..Toplantı dakikaları saatlere dönüştü...Her veli konuştukça oturdukları gecekonduları ,uzak semtlerden yürüyerek okula gelebilen öğrencilerimi, okulda sekiz saat kadar beklemelerine rağmen boğazlarından bir lokma geçiremediklerini, duruşlarındaki asilliğe rağmen yaşantılarındaki fakirliklerini sorularımın cevapları ile öğrenebildim... Hiç tereddütsüz notlarını zayıf olarak değerlendirdiğim bazı öğrencilerimin yaşadığı bu koşulları farkettikçe sorgulamalarımdaki acımasızlığıma sızlandım...Sabah erkenden kalkıp en az yarım saat yol tepmek ,karda kışta yağmur, çamurda veya en sıcak günlerde okul yolunda.... Velilerin dillendirmekten çekindikleri yoksulluklarına rağmen onurlu duruşları üstelik sormasam öğrenemeyişim, üzüntüme ayrı bir katmerleştirdi..O gün biriken karlara inat biriken yangın yeri oldu içim... Tek tek izin isteyip ayrıldılar toplantıdan, ben bir kaç bayan ile kaldım en son...Etekleri ıslanmış kadın, benim sınıfımın en efendi çocuğunun annesi idi..Onu överken sevgimi gizleyemediğim için tatlı kıskançlıklarını hissettiğim öğrencilerimin en sessizi, en efendisinin annesiymiş meğer..Bunları duymak sevindiriyor onu...Bense sevindirmekteki acziyetime yanıyorum...

Soruyorum cevaplıyor,sordukça tek cümlelik cevaplar veriyor...Eviniz nerde?..Cezaevine yakın yerde...Nasıl geldiniz ?(cevabı halinden belli) Yürüyerek...Oğlunuz? O da hergün yürümek zorunda..Babası ? Zihinsel özürlü,tedavi görüyor..üç ayda bir altıyüz liralık maaş,aylık elli liralık market fişi...

İkindi namazı geçecek..Tüm samimiyetim ile ifade edebilirim ki ilk kez geçirdiğim bir namaz için endişelenemedim...O namazıma, ibadetime üzülmek bile bencillikti o an...Kadıncağızı evine bırakmak için o çok sitemimi ettiğim minik arabama doğru yürüyoruz... Seviniyor ,saatlerdir okulda ,hamur açmış ekmek için, geç kalmış zaten....Tüm hızıma rağmen yarım saat sonra araba ile gece kondusunun olduğu sokakta idik..Tevafukki eşi karşıdan geliyor,tanıştırdı beni..Elinde küçük tüp, tedavi gördüğü halde evinin işlerine yetiştiği belli..O küçük tüp ayrı bir soru idi zihnimde...Fırınları mı yoktu?...Yemeği onunla mı pişiriyorlardı yoksa?....

Vedalaşıp ayrıldıktan sonra bıraktım artık kendimi...Gözyaşlarıma hafızamdaki şarkı fonda...
Bu akşam ölürüm beni kimse tutamaz,
Sen beni tutamazsın yıldızlar tutamaz ,
Bir uçurum gibi düşerim gözlerinden ,
gözlerin beni tutamaz...

Şarkı sadece şarkı olarak geçmiyor içimden...İyice geçiyor aklımdan..Bizim ev üçünce kat olmaz, annemlere gitmeliyim, dokuzuncu kata..Boşluğa bırakmalıyım kendimi...Çünkü sorularım cevapsız...Kendimle başlarken sorgulamalarımda tökezliyorum..Okula bildirsem ,hangi varlıklı insana bildirsem ,dindar ve varlıklı insanlar da kırkta birdeler...Nereye gitsem -onlar gibisi çok sadece o bir örnek diyorlar hayalen ve gerçekten!...Kabus gibiler bunları söylerken!...

Ben atsa idim boşluğa kendimi...Bunca gaflete rağmen bunca duyarsız insan ve üstelik dindar addedilen insanların sorundaki sünüklüklerinden ötürü, tereddüt etmese idim... Affedilebilecek miydim?

Yorgun bedenim ile uyku ile uyanıklık arası odamı ateşler içinde hissediyorum...Odam mütevazice cinsten ama yine de yanıyor görüyorum ...Veya kurguluyorum...Bu her ne ise yanıyorum...

Ama yeter miydi ısınmalarına onların...Hayır!..*
.
İki lokmamızdan birini paylaşmıyorken ve o lokmaya muhtaçlar var iken...Her aldığımız, giydiğimiz yediğimiz, onların gözlerinin, hislerinin ,ruhlarının izi var....
.
Nasıl affedileceğiz Allah'ım !.



*)İyilik, yüzlerinizi doğu ve batı taraflarına çevirmeniz(den ibaret) değildir. Asıl iyilik, Allah'a, ahiret gününe, meleklere, kitap ve peygamberlere iman edenlerin; mala olan sevgilerine rağmen, onu yakınlara, yetimlere, yoksullara, yolda kalmışa, (ihtiyacından dolayı) isteyene ve (özgürlükleri için) kölelere verenlerin; namazı dosdoğru kılan, zekâtı veren, antlaşma yaptıklarında sözlerini yerine getirenlerin ve zorda, hastalıkta ve savaşın kızıştığı zamanlarda (direnip) sabredenlerin tutum ve davranışlarıdır. İşte bunlar, doğru olanlardır. İşte bunlar, Allah'a karşı gelmekten sakınanların ta kendileridir. (2,177.ayet)

__________________
Teşekkür Etmek için Beğen Butonuna Tıklayınız.