Şimdi bana bir satır lazım...
Aramızdaki bağları kesip atmaya, düşsel kumlardan gerçekçi sulara atlamaya,
Susmaya, susamaya, insan bazen öyle ihtiyaç duyuyor ki kendi omzunda ağlamaya...
Satır satır yazdım, satırımı satamadım, ustam öldü ben yazdım.
Bir soğuk pınardı anlar; yaşadım, yaşadım ya da hiç yaşamadım.
Kaç yıl yaşadın, bir an dedim, herkesten evvel kendim şaştım.
İnsan yaşamakla adam olamıyor ya da adam yaşarken insan olamıyordu.
Hangisini başaramadığımla sır kaldım.
Tozlu kitap aralarındaki ayracım sen, gecenin gündüzü, gündüzün hecesi,
Baharımın güneşi, anladım ki ibadetimden gayrı sensel mabedimde saklandım.
Satırımın içinde kağıt, kağıdın arasında satır ve yol diye gittiğim o boş satır...
Yazarken mürekkepten damladın, dil balıklarını avladım, ne zaman ki hırslandım,
Senli cümlelerin bağlaç yorganlarının altına saklandım.
Beyhude sözlere ne hacet, bir bakış, bakışın içinde Aşk, hepsinin içinde sen,
Senden gayrı her şey yabancıyken yabancılığımla göç aldım.
Satır satır yazdım seni beni, noktalama işaretleriyle çarpıştım.
Sözlerin içinde bir gizil söz, özlerin içinde mana arayan bir çift göz ki yolunu gözlemek değildi bu...
Yol gözlenir, yolda gidilir lakin kendi yolunu gözleyemezdi yol...
Bir satırla bu bağı keseyim derken bir virgül daha atmak, yastığında sağa dönmek,
Olmadı sola dönmek, önüm ardım saklanmayan sobe ebe olmaktı bu...
Madem gözleri kapatmakla kurtulmak mümkün değildi Aşk'tan,
Kimseler üzülmesin diye ilk satırımı sattım.
Öncesinde bileylerimi yıkadım, sabun kaçtı gözlerine ama hiç ağlatmadım.
Ve sahibinden tertemiz sevmelerimi müzayedeye çıkardım.
Sat-ıyorum...
Sattt...
Tım!

__________________
Teşekkür Etmek için Beğen Butonuna Tıklayınız.