Özgürce düşünebiliyorum ve düşündüklerimi özgürce ifade edebiliyorum. Demokrasilerin vazgeçilmezi ve olmazsa olmazı olan "düşünce özgülüğü" yeni medya sayesinde nerede ise zirve yaptı. Her haberi bir kaynaktan olmazsa da başka bir kaynaktan bir daha okuyarak işin aslını, biraz daha da teferruatıyla öğreniyoruz.
Yalancının mumu artık yatsıya kadar devam edemiyor, ilk "twiit" yer ile yeksan etmeye yetiyor da artıyor bile. Medya ve haberciler için belkide önemli bir kaynak olma yoluna doğru hızla ilerleyen sosyal paylaşım sitelerine ülkemiz de alışmışa benziyor. Haberler alt yazı ile Televizyonlardan verilmeden önce Twitter ve ya Facebook'a düşüyor . Haberciler için ise doğrudan ve ilk elden kaynak teşkil edebilecek noktaya geldi. Haberleri derhal teyit ettirebiliyoruz ve ilgili habere onlarca yüzlerce farklı görüş ve düşünceden insanların farklı yaklaşımlar sergilediğini de görüyor ve müşahede ediyoruz.
Sosyal paylaşım siteleri, alabildiğine özgür bir paylaşım alanı. Sansür gereksinimi için başka kişi ve ya kişiler devreye girmeden doğrudan ve ilk elden otokontrol sistemi ile sorunlar aşılıyor. İnsanlar ağızlarına geleni ağızlarına geldiği şekilde değil de daha bir dikkat ve özenle yorumlarına aktarıyorlar. Olası yanlış anlaşılma ve değerlendirmeler için de aynı konuya yeni ve yeniden mesajlarla açıklık getirebiliyorlar.
Yazılı eserlerin toplatıldığı ve yazarlarının yargılandığı davalara her ne kadar ülkemizde şahit oluyorsak da bu geçmişte yaşadıklarımıza oranla "devede kulak" sayılabilecek düzeydedir. Dileğimiz düşünce suçu ayıbının ilânihaye lügatimizden kaldırılmasıdır...
12 Eylül İhtilalında öğrenci idim, ilk işim kitaplarımı bir çuvala doldurup damın üzerine çıkarmak ve gazele saklamak oldu. Dam, köy evi yani, kasabada kiraya tuttuğumuz kerpiç ev. Üzerinde çatı yok ve önündeki bahçedeki ağaçlar güzün yaprağını döker, evin sahibi süpürür dama serer. Damda kuruduktan sonra yine damın üzerinde asma ayvanına benzer yarı çardak gibi bir yer olurdu. Buraya konan kuru yapraklar yani gazeller birkaç gün kitaplarıma sığınma yeri olmuştu. Ertesi gün öğrenci evlerinin arandığı birçoklarının tutuklandığı haberleri kulaklarımıza gelmeye başladı.
Kurbanlık koyun gibi evimizde sıranın kendimize gelmesini bekliyorduk, bütün öğrenci evleri aranıyordu. Biz bu korku ile avludaki ekmek pişirilme yeri olan tandır ocağını gazelle tutuşturduk, gazellerin içinden çıkardığımız kitapları telaşla yakmaya koyulduk. Arkadaşlarımız etrafı kolaçan ediyor ayak sesi olup olmadığına gelen gidenin olup olmadığına bakıyordu. Kapı önlerimiz bahçeler cıvıl cıvıl iken ölü sessizliği hâkim olmuştu. Sokağa çıkma yasağı vardı ve evlerimizi terk etmememiz gerektiği çarşı hoparlöründen anons ediliyordu...
Orta Okul öğrencisinin kitapla ne işi olur diye düşüne bilirsiniz, ama bizim kuşağımızın vazgeçilmezi kitaplardı. Olabildiğince kitap okurduk. Sizlere abartı gibi gelebilir fakat gözlerimle şunu söyleyebilirim; şimdiki Üniversite mezunların bizim dönem okuyan Lise ve ya Orta Okul öğrencisi kadar kitap okumamıştır. Biliyorum birçoklarınız anlamadı, öyle şey mi olur dediğinizi duyar gibiyim, bu benim tespitim gözlemlerim ve ne yazık ki de doğru...
Günümüzde kitapların yerini diziler ve internet aldı, bilgiye daha sağlıklı ve kolay yoldan ulaşabiliyoruz. Kimse kimseyi kandırmaya ve ya "kazıklamaya" kalkmıyor. İşin aslı astarı nedir hemen öğreniyoruz
Çeşitli kitapları doğrudan kaynağından okuma yerine aynı yazarın bilmem kaç kez sahnelenmiş ve ya filime çekilmiş eserine defalarca baktığımız oluyor. Bunlar işin kolay kısmı ve belki de en vahim kısmı. Kolay yoldan elde ettiğimiz bu bilgileri yine çok kolay bir yoldan harcıyoruz beklide. Şöyle de düşünebiliriz; kısa ve kolay yoldan elde ettiğimiz bu bilgi hafızamızda saklanmıyor. Bizim "harddisk" lazım olunca çıkarıp bize sunmuyor, sebebi belki de önemsemediğimizden olsa gerek okuduğumuz okuduk yerde kalıyor. Önem atfetmediğimiz için de beynimizin milyarlarca hücresi arasında iğne ucu kadar bir yer bulamıyor. Nasılsa internette var, diyerek öğrenme derdine bile düşmüyoruz, lazım olunca da "google" amcaya müracaat edip işimizi oracıkta görüyoruz(!)
Yaklaşan seçimlerin her şeyden önce Ülkemize Barış ve Huzur getirmesi tek dileğim. Serbestçe ve özgürce düşünebilen ve düşündüklerini yine aynı serbesti içinde ifade edebilen bireyler olmak bizim Ülkemiz insanlarının da hakkı. Gelişmiş Ülkelere bakıp hayıflanacağımıza, bir ve beraber olarak el ele, gönül gönüle, omuz omuza bir birliktelik ve dayanışma örneği göstermeliyiz.
Kendimize yapılmasını istemediğimiz bir şeyi başkalarına reva görmediğimizde,
Başkalarının derdi ile dertlendiğimizde,
Karşıt görüşte olsalar bile haksızlığa uğradıklarında biz haksızlığa uğramışız gibi düşündüğümüzde,
Kendi görüşümüzü başkalarına dayatmadığımızda,
Kimsenin ne ırkını ne de inancını sorgulamadığımızda,
Farklılıklarımızı "öteki" değil de, gerçekten ve inanarak zenginlik gördüğümüzde vs, vb... (örnekler çoğaltılabilir)
Buradan ve bir kez daha "iyi şeyler oluyor azizim" diyeceğime "namusum ve şerefim üzerine" söz veriyorum.( ant içerim mi demeliydim) (not: buraya "smile" ekleyebilirsiniz ya da ))

__________________
Teşekkür Etmek için Beğen Butonuna Tıklayınız.