Epey oldu yazmayı unutup sağlık sorunlarıyla boğuşalı... Anladım ki hayatımız olduğu gibi ailemize ve sağlığımıza endeksli. Aksaklık olduğunda tüm yaşantımız allak bullak oluyor. Merkeze oturttuğunuz bir sorunun etrafında dönüp dolaşıyorsunuz. Geri kalan herkes, her şey anlamını yitiriyor. Ölüm korkusu... Uzaklaşmak... Hesaplaşmak...
Öyle böyle derken geçivermiş günler... Bu arada yirmi günlük bir Almanya ikametim oldu. Bolca da kendimi dinleyeceğim zamanlar... Fark ettim ki insan yazmaya da yabancılaşıyormuş. Kaçışıyor gibi kelimeler ellerimin altından. Yazmalıyım ama. Merak edenlere seslenmeliyim "iyiyim" diye. Beni bu sayfadan takip edenlere minnetimi ödemeliyim. Sessiz kalıp üzmemeliyim onları. Uzun uzun olmasa da yaptıklarımdan bahsetmeliyim. Minicik bir gülümseme yaratacak kabiliyetim kaldıysa, kullanmalıyım. İnsanları üzmek öyle kolay ki, çaba sarfetmeye bile gerek yok. Peki ya mutlu etmek? Ufacık bir pencere yakalayıp oradan hoşnut etmek birilerini? İste bu zor olanı seçmeli hep. "Fedakarlık" denilen insanüstü bir özellik eklenmiş karakterimize. Biz Türklerde ve özellikle de annelerde kemikleşmiş bu olağanüstü yeteneğin su üstüne çıktığı zamanlardayım. Adeta kendimi hapsetmiş gibiyim içime. Konuşmama, yorulmama izin yok. Sessiz sedasız olması gerekenleri yapıyorum. Sorgulamaya hakkım olmadığına emin olarak şikayetsizim. Kendimsizim... Hep kalabalıkta ama sanki hep tek başınayım. Tuhaf bir koşturmaca içerisinde, sualsizim... Kanıksanmışlığa mahkum etmişim özgür ruhumu. Bardağın boş yanına körüm bilerek...Doludayım kendimsiz!...
İlk kez Almanya'da yaşamayı istedim. Ömrümün geri kalanında fütursuz ve bir o kadar da disipline bir hayatta yaşamaya özendim. Dakikalarca araç görünmeyen yoldaki lambada yeşilin yanmasını beklemeliyim. Tıpkı bir Alman gibi bencil takınmalıyım tavrımı. Önce kendimi kollamalıyım, sonra geri kalanı. Şartlarıma uymayanı def etmeliyim hayatımdan. Günah ve ayıp gibi kavramlara yabancılaşmalıyım. Acımasızlığım beni ezdirmemeli güçlüye. Atacağım tokadın sesi korkutmamalı beni. Ürkmemeliyim üzmekten, yanlış anlaşılmaktan. "Bu kadar insan olmayıp birey olmayı becersem" keşkeleriyle döndüm. Oysa her gittiğimde iple çekerdim dönüşlerimi. Özlem akardı gözlerimden. Bu defa öyle olmadı. Nedensiz bir kaçışa heveslendim. Bambaşka bir dünyalı olmaya meyillendim. Türkçe bilmeyen memleketsiz bir faniye dönüşüp, olmayan Ferrarimi satışa çıkardım. Sarıldığım hayallerimin sabun köpüğü misali pofurdayarak kaybını izledim uçağın oval penceresinden. Ben tekrar o fedakar Türk anası olmalıydım! Prensiplerinden ödün veren, özgürlüğünü ve varlığını armağan eden bir anne! Devamında gülümsemenizi umarak kesiyorum bu karamsar yazıyı.

__________________
Teşekkür Etmek için Beğen Butonuna Tıklayınız.