Alper: Hiç iyi değilim Ada, seni hiç unutmadım. Bunların olacağını hiç düşünmemiştim, yarım yamalağım her şey bombok. Sen atlattın mı, yoksa benden intikam mı alıyorsun? Gülümsüyorsun, gerçek mi? Hiç böyle olacağını düşünmemiştim; senden ayrıldığım ilk günler kuş gibi hissetmiştim kendimi, sana da kendime de iyilik yaptığımı düşünmüştüm. Ta ki ufacık bir şey beni darmadağın edene kadar, sana ait ufacık bir toka alay etti benimle o gün. İşte o sabah seni ve neleri kaybettiğimi anladım; bir daha sen olmayacaktın, bir daha yaşayamayacaktım ben bunu bir başkasıyla. Hayat alay etmeye devam etti benimle; sana benzeyen yüzler, kokuna benzeyen kokular, sesine benzer sesler çıkardı karşıma ya da bana mı öyle geldi ne, bilmem… Biliyor musun bir gün nerede kaybettiğini bilmediğin o küçücük saç tokası hala cebimde durur.
-Hayır Ada yalan söylüyorum, ben zaman zaman gidip bakıyorum o sokağa ve her şeyin eskisi gibi olduğunu düşünüyorum. Orada öylece duruyorum, senin içerde oturduğunu ve hala küçük kahramanlar yaptığını düşünüyorum. Kendimi aldatıyorum, avunuyorum Ada.

Ada: Senden hemen sonraydı onu görmeye gidişim, senin doğduğun eve, çocukluğunun geçtiği kasabaya Sevgilim… Sana dair küçük bir yolculuk yaptık annenle, sana söylememesi için yemin ettirdim ona Bravo tutmuş sözünü… Büyüdüğün evi, uyuduğun yatağı gördüm Sevgilim. Seni, çocukluğunu düşündüm sen oradaydın ve bir gün benimle tanışacağını henüz bilmiyordun. Sen dizime yattın ben bir hikaye anlattım sana, büyüdün. Kafamda bir hikaye, bilirsin bunu çok severdim; ikimize bir mutlu son yazdım sonra, o evde seninle birlikte oturduk. Sustuk, yanımda durdun sessizce; burası sondu, başka bir yaşamdı, sadece biz vardık, bana baktın Mavi ve Telaşsız. Sustuk, başka bir yaşamda başka bir mutlu son, biz bunu hak etmiştik. Hikayemiz orada bir yerde, hep benimle duracak dayanabilmemin tek yolu bu çünkü. İnsanın kokusu hep aynı mı kalırmış, şaşırdım… Sonra sana ait bir şey aldım yanıma, bir küçük 45lik plak “Arda kardeşin masalları” eve uğrarsan bir gün o plağın nasıl kaybolduğunu asla bilemeyeceksin. Biliyor musun sen o küçük plakla bende, evimdesin hala ve sen bunu bilmiyorsun. Ve gözlerimi kapattığımda kollarımda başka biri değil sen varsın ve sen bunu bilmiyorsun…

Alper: Yok, hiç kimse yok… Sana yalan söylüyorum.

Ada: Biliyorum Sevgilim, hiç kimse yok olmayacak. Başkalarının çocuklarını, hayatlarını, bedenlerini ödünç alacaksın geri vermek üzere ve hep ıssız kalacaksın…