11Agustos2017

Benim cümlelerim hep aynı başlar.
Biraz eksik, fazlasıyla noksan.
Ruhuma sinen her bir insan parçası, gidenlerin yarasını ilk günki gibi sarar .

Her başlangıç bir sona bağlanırken, her son yeni başlangıçları heybesinde toplar mı?
Kelimeler birbir çoğalırken dikiş tutmaz bir parçası yırtık düşünceler paçavrasını.

Benim cümlelerim hep başladığım gibi kalır.
Bir sokak lambasının altında ışığı sönene kadar bir parça güneş bulma umuduyla bekleyen gölge misali son bulmayı bekler.

Karanlığı seven siyaha aşık bir kadının bir damla beyaza olan açlığı gibi besler ruh parçalarını birgün birleşmesi umuduyla.

Benim cümlelerim kanlıdır bazen.
Boğazı kesik, damarları kopmuş, bir hastane odasında ve bir cerrahın neşterinin altında insaf beklercesine.
Her kesik bir günah, her damla bir itiraf..


Benim cümlelerim sonu olmayan uçurum, dipsiz kuyu ve evsiz bir sokak çocuğu.


Ve benim cümlelerim gökyüzüne açılan kapı, hayatı dolu dolu yaşadığını düşünen , mutluluk rolleri kesen bir oyuncu.

Cümlelerim...
Aksanı bozuk.
Cümlelerim...
Ruhsuz.
Cümlelerim...
Hiçlik.
Cümlelerim...
Yarım.
Cümlelerim...
Ayna.
Hayat gerçek...
Ve ben , ben olmayacak kadar yalan.


Cümlelerime
04.24

Hangisinin bana daha çok sıkıntı verdiğini anlamam düşünmeme itiyor beni?
Peki bunu istiyor muyum?
Galiba hayır.
Kafamdaki soru işaretlerine düşündükçe yenisi eklenirken, neden düşünmeyi adet haline getireyim ki?

Ama insanoğlu düşünen bir varlık olduğundan, bakkala ekmek almaya gidince bile hangisini alacagnı biran durup düşünmeyen yoktur herhalde?
Yakamıza yapışan 'düşünme isteği' zaman zaman basit olsada,
Kimi zaman kıyısından bile geçemez basitliğin.
Tamam düşünmek mantığını harakete geçirmektir, fakat fazlası beyni yormaz mı?

Örneğin delileri ele alalım.
Fazla düşünmekten mi delirir insan, yoksa düşünmeden yaptığı herşeye mi delilik denir?
Hala muallakta olan bu düşüncenin bence hiç bir dilde açıklaması olamaz.
Zaten hepimiz bir parça deli değil miyiz?
Yada delirmeye müsait bir beyin taşımıyor muyuz?
Zaten doğuştan gelen bir durum olduğunu da kimse söyleyemez.



''Düşünmeye'' 14.26
'Delirmeye' 14.28

Zaman..
Nedir bu zaman?
Herkes hayatta bir şeyler ister. Kimi anlık duygularla istenen, kimi zor durumda olup kurtulmaya dua eden.
Dünyada başımıza gelebilecek onca şeyin önüne geçemeyiz ya, zaten hayat sen planlar kurarken başına gelenlerden ibaret değil midir?
Bu yüzden bazı şeyleri geçte olsa anlıyor insan. Mesela sabretmek, beklemek gibi.
Yani bazı şeylerin zamana ihtiyacı vardır. Olmasını istediğimiz şeylerin gerçekleşmesi için,
mutluluk için, bir parça huzur için,

Güneşi görmek için sabahı beklemek gerekir mesela.
Yıldızları görmek için geceyi..
Sıkıntıların geçmesi içinde zaman gerekir, yarının gelmesi içinde.
En basiti parmağını kesersin ya hani. Kanar, kabuk bağlar. İşte kabuk bağlayıp iyileşmesi içinde gerekir zaman.
Hayatta bu zaten. Belkide alışmaktır beklemeye .
Sabretmektir. Belkide yarını düşünmeden dinlenmektir.
İnsan acıya bile zamanla alışırken, hiç gelmeyecek sandığımız yarınları beklerken bile kaybetmemeli inancını.
Günler geçiyor, haftalar, aylar, yıllar, mevsimler geçiyor kim tutabilmiş zamanı ?
Yada kim aylar sonrasına yarın ulaşabilmiş.

Bazen nankördür zaman, bazen acımasız, bazen umutlu, bazen huzurlu.
Kişiye göre değişir sanırım.
Benim zamanım hangisi bilemiyorum.
Mutlu olmak mı?
Yarına umutla bakmakmı?
Birşeyler istediğimde gerçekleşmesi mi?
Yoksa sadece geçip giden bir tren mi?

Bilemiyorum..
Hem dünyam boşa dönüyormuş gibi , kıyısından köşesinden izliyormuşum gibi,
Hemde tam ortasındaymışım gibi.

Düşünmek için bile zamana ihtiyac duyuyor insan.
Zamanda kaybolmuş gibi yine o zamana ihtiyac duruyor insan kendini bulmak için.

Ne garip!.


21092017/01.02 - G.K

Bilirsiniz ben hiç doğru düzgün başlayamam cümlelere.
Ya eksik kalır sözcüklerim, yada sonunu bağlayamaz tümcelerim.
Düşünmek, düşünmekte zor bir eylem son zamanlarda.

Bazen de zamansız çöken dimağımda birbirini kovalayan düşünceler silsilesi,
Düşünmemek daha zor.

Bir şeylerin içinde biyerler de kısılı kalmışlık hissi ruhumun.
Kurtarmaya çabalarken bataklığa dibe çekilen bir kaç parça vücut uzuvlarım.

Ellerim karalı, ayaklarım buz kesmiş,
birkaç parçam eksik, içimi deşmişler gibi.
Kalp ayaklar altında ezilmiş, aklımı kaçırmışlar benden.
Zor, zor inanınki düşünmekte zor, düşünmemekte.

Anlıyorsunuz değil mi?
Anlaşılmamazlıklar içersindeyim.

Her kafadan bir ses,
Yap, yapma,
sev,sevme,
git,gitme,
dokun/ma

Bu dip ! bitmeyecek kadar derin.
Bu iç ! bakılmayacak kadar zifiri
Ruh ! yırtık
Beden ! yorgun
Suskunluk ! ebedi
İnkar ! daimi

Her kafadan bir ses, duyamıyorum, anlayamıyorum.
Aklımı kaçırmışlar benden anlıyor musun?
Düşünmek zor,
Düşünmemek daha da...


10Mayıs2018 02.37
G.K