Masanın başında otururken dinlediğim şarkıdan çıkıp gelen sadece bir yabancı vardı. Elimde duran çok eski bir günlüktü. Yazıları silinmeye öylesine yüz tutmuştu ki, bazı cümleleri okunmuyordu bile. Yalnız tek bir cümle sadece geçmişten olduğunu anlatıyor duama geri kalan her betimlemesi geçmişten değil de sanki bu zamanı belirten başka bir cümle ile beraber yazılmış gibiydi. O anları yaşamamıştım ben oysa ki.. Ama bu kelimeler arasında sanki bendi. Bunu yazan. Geçmiş zamanda yaşamışım gibi kuruluydu sözcüklerim, şuandaki ruh halimi anlatmaya değer tümceleri ile..Oysaki bunu ben yazmamıştım ve kimin yazdığı hakkında en ufak bir fikrim yok. Yeni taşınmış olduğum evin tavan arasını kendime oda yapmak için uğraşırken bulmuştum bir kutu içerisinde. Üzerindeki tarihe göre yıllar önce yazılmıştı ama sanki benle aynı şeyleri yaşamıştı, öylesine dokunmuştu ki yüreğime sanki neler yaptığım, nerede olduğumu hatırlıyorum.. Ruhumun karanlık yerine dokunmuştu, yalnızlığına dokunabileceğim kim olabilirdi ki? Gizli saklı bir geçmişim olmadı ki benim. Yahut o zamanda yaşamadım ki ben. Başka hiçbir iz yoktu. Resimler yoktu.. Acaba kimdi beni bile benden daha iyi anlatan? İçimdeki her fırtınayı bu şekilde aktarabilen..

Anılarım bu denli taze iken..
Toz serpe bilir miyim üzerine..
Kapalı duran bir kutuya yahut hiç açılmayacak bir çekmeceye
Kilitleyebilirim seni...
Gözlerim olabildiğince sen bakarken..
Ruhumdan saklayabilir mi sensizliği ?

Herşeyi unutmaya gelmişken buraya, bir parça huzur içine gelmiştim yalnızlığıma oysaki ama içimdekileri böyle cümleye hiç dökememiştim. Ama sanki yıllardır bekliyordum dökebilmek için belki biraz rahatlayabilirim diye oysaki, boşa geçmiş onca yıl..Sevmekle sevmeye çalışmak arasında ki farkı anlayamayan insanlar yahut sahte cümleler içine gizlenmiş duygusuz harfler..Kaybetmiştim duygularımı oralarda herkes gibi olmaya çalışmıştım bir maske ardına saklanmaya ama olmamıştı. İşte kaçmış gelmiştim ben.. Aynada gözlerime baktığımda yaşamımı unutmuş farklı bir yüz vardı, avuçlarımda nefesimi bıraktığım bir adamın yırtık resmi. Benden kalan hiçbir şey yok ne ruhumun derinliklerinde bir ben var ne de aklımdakilerden başka bir ben!Hep yalnızdım böyle ve emindim artık böylede devam edecekti ama bu günlük yabancı birinin sanki beni anlatırmış gibi yazdığı bu günlük bir ihtimal var mıydı. Beklediğim an gelebilir miydi acaba.. Bir bilinmezlik değildi ki bu geçmişte yaşamış biriydi.. Keşke geçmişe gidebilsem diye iç geçirdim bir damla gözyaşı eşliğinde ve emindim ki gelmeyecek yokluğumu bile farkına varmayacaktı. Ömrümü adadığım adam benim varla yok olduğumu anlamayacak ki o şişeler içinde bunun farkındaydım.Çoktan sızıp kalmıştır bir köşe de diye düşündüm acaba ihtiyacı var mıydı bana biliyorum benim ne kadar ihtiyacım varsa ona onunda o kadar ihtiyacı vardı.. Ama o benim nefesime bir başkasının nefesini eklemeyi hayal etmişti sadece biraz para için bu yaşadığım en büyük kırıklıktı işte.. Onun eşi olacaksın demişti gözlerime bakıp koskoca oldun demişti.. Hiç bilmemişti ki büyüyememiş beni hiç görememişti ki. Sadece sığındı şişeleri vardı onun.. Oysaki her sızışında sayıkladığı ismi yahut her gözlerini yumduğunda bitmeyen bilmeyen rüyalarda bende eşlik etmiştim ona, bende görmüştüm onunla.. Beni hiç görmemiş görmezlikten gelmişti o olmadığımı bildiği halde ona saklamıştı beni... Şimdi ise bir uzaklaşmıştımo adamdan günlükte yazılan adamla benim hayatımdaki tek ayrım buydu o kişi benim babamdı. Okudukça sızladı yaram, okudukça tuzla buz oldu beklentim yok umudum... Sığdırabildiğim kadar yalnızlığı sığdırdım hayatıma artık yoktu babam olmayacaktı.. Hiç olmamıştı ki zaten bir kere bile sevmemiştiki beni.. Oysa ne çok istemiştim..

Gözlerim kör oldu artık varlığında,
İhanetin ağır geldi yüreğime..
Ödeyemediğim bir bedel biçildi hayatıma,
Bedemi,ruhumu satmak istediğin bir kaç kuruşla gölgelendi..
Dört bir yanım yalnızlığına bulanmışken,
Silinmeyecek ahım gözyaşlarımda..

.............
...........
.........
.......
.....
...
..
.

Silinmeyecek ahım gözyaşlarından..

Bir Rüyaydı, Uyandım

Huzur içinde olmak diye buna denir sanırım. Uyku beni öyle güzel esir almış ki, huzur doluyum, mutluyum hem de çok mutluyum. Yatağım dağınık, ev desen darmadağın dünden kalmış bir hali var ama bozmaya yetmiyor içimdeki heyecanımı. Umursamıyorum.. Yataktan kalkıp suyu çaydanlığa dolduruyorum. Farkındayım bir farklılık var bugün.. O yüzden mutluyum belki de, düşünmüyorum.. Hemen üzerimi değiştirip balkona çıkıyorum. Derin bir nefes alıp etrafıma bakıyorum ve yeşilin her tonunu görebiliyorum.. Bir ağacın yaprağında, bir binanın boyasında, almayı isteyeceğim bir küpenin rengi yahut elbisemin rengi neden olmasın insan istedikten sonra her yer yeşil bana.. Sanki gözlerimin yeşili işlemiş etrafıma.. Kuşların ötüşünü dinliyorum. O anda karşıda ki adamı fark ediyorum sabah keyfi yapıyor belli. Bense saçlarımı ensemde topluyorum pek haz etmiyorum sıcakta enseme değmesini ama seviyorum yine de saçlarımı. İşe gitmem gerektiği için oyalanıp tadını çıkartamıyorum ama olsun yapmak istediklerim var bugün için işe gitmeden.. Kahvaltı yapmayı sevmediğim için sadece kahve mi alıyorum.. Çantamı kontrol ediyorum telefonum, sigaram, çakmağım ve anahtarlarım hepsi tamam.. Başka kadınlardan farklıyım bu halimle çantamda başka şeyler taşımak boşa hamallık gibi geliyor bana. Bugün yürümeye karar veriyorum fazla geç kalmayacağımı umduğumdan.. Bugün pozitifim tamamen..

Evden çıkarken karşı komşumun balkonda olduğunu fark ediyorum. Göz ucuyla bakıyorum bakmıyor gibi yaparak. 5 - 6 ay oldu karşıma taşınalı ama sohbetliğimiz yok.. Denk gelmiyoruz.. Acaba her sabah çıkar mıydı böyle? Yoksa oda benim gibi böyle ender geçirilen günlerde mi çıkıyordu.Merak sarıyor bir anda. Evimi ve kadını arkamda bırakıp iki sokak aşağıdan yokuşun sonunda ki parka doğru gidiyorum.Çocuklar günün her saatinde çocuk. Ne kadar tatlılar.. Onlara fark ettirmeden elimdeki bozuk paraları ve birkaç şekeri salıncağın altına, kaydırakların bitiş noktalarına görüp fark edebilecekleri yerlere koyup banka oturuyorum.. Kahvemi burada içmeye niyetliyim.. Çantamdan sigaramı çıkartıp yakıyorum bir taraftan kahvemi yudumlarken uzaktan onları bulmalarını izliyorum belki çoğuna göre yanlış olsa da o anlarda ki yüz ifadeleri beni mutlu ediyor. Sabah ki kadın da parka geliyor. Onu gördüğümdeki merak tekrar sarıyor beni ne işi var burada. Sonra saatime bakıyorum geç kalacağım en iyisi eve dönüp arabamı alıp işe gitmek istemek ama yine yapmadığım bir şey yapıp sonunda parkın olduğu yokuşu seçiyorum ve evet hızlıyım geç kalacağımın da bilincindeyim artık.. Aslında umurumda değil bugün için geç kalsam da her zaman vaktinde iş yerimde oluyorum.. Peki ya o zaman bu telaşım neden?

Yine çok oyalandım geç kalacağım..Sonra tekrar parka gitmek geliyor içimden oranın yeşili esir almış gibi beni sanki.. Parktaki çocukların heyecanı içime işlemiş..Merdivenleri hızlı hızlı çıkıp biraz daha şeker almaya niyetleniyorum. Mutfaktan çocuklara vereceğim şekerleri alıp parka gidiyorum. Yine aynı adam bu ikinci görüşüm belki de akşam dönerken görürüm bir daha. Aslında bir şey fark ettim güzel bakıyor bu adam gerçekten. Hele ki gözleri ne kadar da güzel tanıyor muyum acaba.. Kim ki bu kişi merak ediyorum. Masum bir gülümseme yerleşiyor yüzüne, gamzesi ortaya çıkıyor.. Kim ki bu adam neyse çocuklar beni tanıyor hemen yanıma geliyorlar şekerlerini verip öpüyorum onları sanki bir daha göremeye bilirmişim gibi geliyor.. Sanki bir şey olacak ve tekrar göremeyecekmişim gibi.. Doya doya bakıyorum güzel yüzlerine..Parkta oynarken yüzleri kum, toprak olmuş öyle tatlı geliyor ki bana.. Parkın çıkısında çantamdan yeşil küpelerimi çıkarıp takmaya çalışıyorum.. Bir ses duyuyorum sanki saat çalıyor gibi ya da korna mı...


(O anda uyanıyorum işte.. Öyle çok üşüyorum ki.. Kış günündekalmış gibi hissediyorum.. Gördüğüm bir rüya o kadar etkiliyor beni. İçim burukuluyor.. Hatırladığım o anlar ve tek renk yeşilolarak o adamın gözleri o anda hatırlıyorum kim olduğunu artıkhuzurlu yada mutlu değilim.. Gözlerimi açıp baktığımda tekgördüğüm şey karanlık.. Karanlık dünyam benim.. Yardımcımın mutfaktan sesi geliyor yine aksiyim işte aksi ve huysuz bir şekilde uyanıyorum.. Kahvaltı mı getirmiş bana ben kahvaltı yapmayısevmiyorum ki kovalıyorum hemen tepsiyi deviriyorum. Her yer batıyorbu daha da canımı sıkıyor.. Battığını biliyorum görmesem debu beni daha da sinirlendiriyor.. Yardımcı mı yine kırdım herzaman ki gibi.. İçim yanıyor.. Sonra dayanamayıp geri çağırıyorum çok seviyorum onu biliyor ve o yüzden kırılmıyor bana..Gözlerimi kaybettiğim günden beri gözlerim o benim.. Balkona çıkmak istediğimi söylüyorum.. Saçlarımı toparlıyor.. Tamam deyip koluma girip beni balkona çıkartıyor ve anlatıyor güneş çoktan doğmuş.. İleriden gelen çok azda olsa duyulan çocuk sesive etrafımda olan biteni.. Biliyorum görmediğim için eklemeler deyapıyor kendince.. Derin bir iç çekiyorum.. Karanlık dünyamarüyamda bir tutam yeşil serpiyorum..)

Gözlerimiz Kapalı Olduğu Sürece Özgürüz!

Zaman su gibi akmıştı. Gece saat bir gibi telefonun sesine uyandı. Arayana bakma gereği bile duymadan meşgule aldı, hemen bir mesaj yazdı kısa ve özdü mesajı. Sonra gözlerini ovuşturdu zaman çabuk geçmişti saatin bu kadar hızlı ilerlemesi haksızlıktı ona göre.. Yanında uyuyan kadına baktı uzun uzun sanki hiç görmeyecekmiş gibi ama biliyordu her iş çıkışı koşar adım geldiği kadındı. Kızıl rengini yakıştırdığı, taparcasına sevdiği ikinci kadın. Bunu anlamlandıramıyordu, çok kavga etmişti aklıyla, yüreğiyle ama yenilmişti ve sonu olamayan bir yola adım atmıştı. Bu sırrı nasıl taşıyacağını belki o zaman düşünmemişti ama artık boğazındaki bir düğüm değildi.Yüreğine oturan içini karatan bir kayaydı yada başka bir şey..Bazen rüyalarında boğulduğunu gördüğü gibi nefes alırken de boğuluyordu. Bu şekilde yaşamak ölümdü onun için.

Vazgeçmeyi dilerdi ama kendin de o cesareti bulamıyordu. Gözlerini kapattı onun resmini çeker gibi gülümsedi. İlk Saçlarına vurulmuştu kadının sonra davranışlarına ve yüreğine.. Başka kadınlarda sahipsiz gibi durduğunu düşünürdü çoğu zaman onlara yakıştırdığı gibi yakıştıramıyordu kızıl rengi, onda olması gereken yeri bulmuş gibi bir yapbozu tamamlamış gibiydi. O bir bütündü ona göre.. Mercan gözlerini hayal etti ne güzel uyuyordu doyamazdı gözlerini seyretmeye ve o gözlerin etrafında dans ediyordu saçları. Kirpiklerinin arasından bakıyordu ve gülümsüyordu. Bir kadın en fazla ne kadar gülümseyebilirdi ki yahut onu ne kadar gülümsetebilirdi.

Aşk olduğu sürece mi? Ya biterse bana olan aşkı ya bırakırsa gülmeyi, gülümsetmeyi? Ne kadar dayanabilirdi bu duruma yahut dayanabilir miydi onsuzluğa.. Hızla açtı gözlerini bunu düşünmek bile yüreğini kanatmıştı son bir kez daha baktı kadının uyuyuşuna masum melek yüzüne.. Henüz hiç kavga etmemişti, kabullenmişti oda..Dudaklarından tek bir kelime bile çıkmamıştı hep aynı anlayışla yaklaşmıştı, nerede olmam gerektiğini biliyorum sorun değil benimle olduğun süre yeterli demişti. Duvarda ki fotoğraflara takıldı gözü son iki yıldır orada çoğalıyorlardı.Her güzel anı ölümsüzleştiriyor, her anı değerlendiriyorlardı..

İstemeye istemeye sallandırdı ayaklarını yataktan gerçi böyle ayırmak zor oldu çünkü her anı öyle güzeldi ki öyle huzur vericiydi ki. Hikâyeyi anlatan kanıtlardı aslında onlar. Tam olarak ifşa eden onlardı..

Üzerimi değiştirip salona geçti. Her zaman yaptığı gibi kapıya yöneldi yanındayken bulduğu huzuru arkasında bırakarak. Yanındayken hiç böylesine savaş vermiyordu kendisiyle, zamana o ana kapılıp gidiyordu. Sonrasında ise en derin çukurlara düşüyordu.. Böyle olmak zorunda mıydı? Çok kez sormuştu kendisine böyle mi olması gerekiyordu..Neden birçok şeyi yapmak zorunda kalıyordu, neden böylesine alçalıyordu ve bunlar istemediklerine yol açıyordu,büyük hatalarına sebep oluyordu. Silkelendi kendince dik duruşunu kazandı tekrardan geçmişti bu yolları biliyordu yenilgisini..

Cebimden iki anahtarlık çıkartıyorum biri arabalı kırmızı Ferrari hayalimdeki arabanın anahtarlığı diğeri ise bir boşta anahtarlığı yok. Anahtarlığı olmayanla kapıyı usulca kilitliyorum. Ses çıkartmaya özen göstererek. Sabah uyandığında kendisi içerden açıyor. Onu orada bu şekilde bırakmak zor geliyor sanki korumasız bırakıyormuşum gibi ama bana zor gelse de arabaya binmem uzun sürmüyor.

Arabayı kullanırken dikkatliyimdir he zamanki gibi ama bu gece uzun geliyor, göz kapaklarım ağır basıyor, uyumak istiyorum o yüzden hızımı artıyorum. Biran önce gidip uyumak istiyorum. Aslında uyumak zor benim için hele ki yalnız kaldığım sürelerde yüreğimde fark edilmeyecek sırlarla hiç kolay değil uyumak. Aslında böyle olmasını istemiyorum zoruma gidiyor bu durumu sevmiyorum ama yapabileceğim bir şey yok gibi görünüyor şimdilik. Şimdilik diyorum çünkü bu beni rahatlatıyor. Aslında kendi kendimi kandırıyorum biliyorum ama rahatlatmaya yetiyor. Kalp atışlarım normale dönüyor. Suçluluk duygusu nefesimle geceye karışıyor.

Yüzüme farklı bir gülümseme yerleşiyor,farklı bir maske kapıya ulaştığımda arabalı anahtarlığımı çıkarıp kapıyı açıyorum. Karanlık çökmüş evime, sessizlik hakim. Tüm duvarlar olsun ev olsun gece uykusunda. Tüm ışıklar sönük. Parmak uçlarımda yürüyorum kimse uyanmasın diye. Odamın kapısını açıyorum. İçim burkuluyor işte diğer kızılım diğer sevdiğim kadın, bir insan iki kişiyi aynı derece de sevebilir mi diyorum kendime, bu mümkün olabilir mi ? Elinde ki kitaptan başını kaldırıp bana bakıyor. Gülümsüyor her zaman olduğu gibi sımsıcacık bakıyor anlayışla, birbirine ne kadarda benziyorlar sanki bir bütünün iki ayrı parçası gibiler,kimyaları bile o kadar uyumlu ki.. Bu canımı yakıyor, boğazımdaki o düğüm tekrar oturuyor.. Her gün bunu yaşamak o kadar zor geliyor ki.. Utancımı yendim diye düşünsem de her defasında bakamıyorum yüzüne.. Uyuyalım diyorum çok yorgunum. Kızıl saçlarını topluyor.

" Bezelye yapmıştım sen çok seversin." Şarkı söyler gibi şakrıyor kulaklarımda sesi

Tokum diyorum. İş yerinde de bugün bezelye vardı..Üstümü değiştirip giriyorum yatağa geliyor hemen elindeki kitabı bırakıp ta hiçbir şey demiyor, sessizce uzanıyor yatağa.. Uykuya dalıyor gözlerim.. Parmaklarım suyun üzerinde,görüp görebileceğim en derin çukur uyanıyorum.. Ağzımdan çıkanlarla kalbimden geçenler birbirini tutmuyor yada aklıma gelenler.. Başlıyorum en arsız küfürlerimi kendime saymaya,sakladığımı sandığım sır altında ezilirken Bu çukur bir gün yutacak beni biliyorum ve ikisini birden kaybedeceğim... Bir yudum su alıp tekrar uyumak üzere uzanıyorum.. Ne kadar sürecek bu bilmiyorum artık her geçen gün daha da eziliyorum...

Tekrardan uykuya dalmak zor olmuyor benim için Uykuyla uyanıklık arasında mırıldanıyorum.. Kendimi rahatlamak adına biliyorum çok bencilim...



-Gözlerimiz kapalı olduğu sürece özgürüz!