Ufuklar çizilmiş çehreni,
buğusu karalanmış aynalar da silmiyor içinden.
Gönül süslü tuzaklardan kaçıp,
uzaklardan gönderdiğin selamı,
defalarca söylemek midir hatıralara unutamamak.
Her akşam güneşin batışında ararken gözlerini,
ceza mıdır aklımda çalkalanıp,
yüzüme çağlayan yağmura ıslanmak.
Söylesene sevgili,
nasıl da zor, bir bilene anlatmak kendini.
Nasılsa anlamayacak demek daha kolay,
yarasının acısını, yarısına indirene belli ki.
Verdiğin sözlerin malumu gibiyken,
anlatmadığın kabusun masumu gibi.
Bazen, iyi gelir yarın da anlatılsa. . .