Yalnızlığın merhemini kalabalıkta sürerken insan,
sesi olur öfkedeki nefesin,
yanında kimi duyuyorsan dinlersin.
Rüzgarında kaç kavga var yaprağın,
neden parça parça bölünür bilmezsin.
Gönüldekini ne kadar eskiye gömse de zaman,
gitme dur, ziyaretleri doludur etrafı sevginin.
Sisli gecelerin ortasına saklanan bir şehirde,
bugün de gelmedin feryadını avutmak,
hangimizin ufkunu aydın gösterir.
Vicdanı silinmiş gidişlerin gıyabında,
içimde seni dolaşan her uzak,
inceldiği yerden kopan bir ipucuyken;
üzüntüsünün bastonunu kırmış,
yaşlı yıllar çıksa sokağa,
değişir mi mutluluğun gülüşü.
Kendinden emin adımlara benzer mi, kim bilir,
hayatı tanımaya doğmuş,
gayretinde hayret kokan bir çocuğun yürüyüşü.
İklimini değiştirir mi hasreti isyanla büyüten günler, kim bilir. . .