Güneşine yağmur damlamış sabahlar gibi,
sineye çekiyorum hüzünlerimi.
Buda yetmiyormuşcasına,
git gide çocuklaşıyor,
ne oldu da böylelere bahanelerim.
Buralarda yoksun yoksulluğuna itiraz oluyorum.
Sanki hakkında konuşuyor,
yoldan geçen her yabancı
ve uzaklara dalınca yorulmadan bulduklarım gibi,
en yakınıma beliriyor yüzün.
Kalbin sen'i nereye varır,
dilin sözü kime değer düşünmüyorum.
Ne diyor biliyormusun yaşadıklarını sindire sindire,
gülümsetmeye çalışan mağdur;
en çok tuttuğum sözler yaralayıp,
kulaklarımdakini anlatmadan susarken,
lafın başı gibi duruyor sevda. .
Nedenini anlayamıyorsam,
mücbir sebebi bulamıyorum. . .