Kendime bakınca seni nasıl da tanıyorum sevdiğim,
seni de, acıyı yaşatarak tatdıran olarak görüyorum.
Bunca karanlığın ortasında,
yağmurun yapraktaki son damlası gibi, dağılanlardansın yani dilime.
Sevdiğim için ağlamayı da sevdim,
gülebildiğim için sevebilmeyi de.
En çok da,
kendimizi haklı gördüğümüz için yalnız oluşumuzu sevdim seninle.
Neyse,zaman haklı çıkma vakti değil belkide.
Ben seni, uyuya kalmış bir üşümüşlüğün alıp gittikleri ile,
yalnız cesaretimin, kaybedecek bir şeyi olmayan tarafından saklarken,
neresinde olduğu belli değil şimdilerimde,
o, gamzesi çatlak gülüşünün. .
Nasıl öğretirim ki yaşamayanlara,
ve nasıl inanır bilmeyenler.
Artık erken başlıyor burada kavgalar.
Güneş bile gelmeden tepeye,
bizi bir haller alıp götürüyor.
aklıma gelişinin itirazına, fikr-i firar düşürüyorum.
Seni bulamayanları hala görmezden gelirken ben,
nerede olduğunu bilmiyorum,
o, gamzesi çatlak gülüşünün. . .