Cem Adrian > Tanrı'nın Elleri

Tanrı'nın Elleri
Rüzgar eserken yapraklar dökülür
O berrak yüzünden bir damla süzülür
Bu ayrılık kalbindeki en büyük yaradır artık

Ve güneş batarken
Çocuklar uyurken
Baş uçumda bekleyen
Yorgun bir melektir
Ve her gece
Sabret diye
Saçlarımda dolaşan
Tanrı'nın elleridir

Ne büyük
Ne derin
Ne siyah
Ne keskin
Ayrılık gibi o kırılgan gözlerin
Unutma dikecek yırtılan geceyi sabaha

Ne büyük
Ne beyaz
Ne eşsiz
Ne duru
Hep sarılıp sarıyor üşüyen ruhumu
Bırakma elimi düşerim karanlığa

Bir melek işliyor ismini ince bir dantel gibi kalbime
Hissediyorum kaderimin üstünde gezinen yumuşak uçlu parmaklarını
Küçük bir kum parçası karışıyor denize uzakta bir yerde
Ve gözyaşların değiyor avuçlarıma
Ağlama