En Çok Kendime

**Papatya** · 13.01.2015, 15:05

En Çok Kendime

Hayli zaman oldu kapıyı açmayalı, hayli zamandır açılmadı kapılar.

En son hangi günü çalıyordu zamanın eli, ya da en son ne zaman o güzel ışık süzülüyordu aralıktan?...
Problemlerimi demledim, hani en olmayacak zamanda üst üste içilen çay misali yudumlarken sonun başlangıcına serzenişler.

Dönüm noktasında yeni bir çığlığa gebe hayat… Seviyorum acıyı, seviyorum zehirleyen karanlığı. Panzehir aydınlıksa ve bir gün umudum panzehirin icadı olacaksa seviyorum yaşadığım her şeyi...
Bir zaman bende hırsızlık yapacağım, bende el uzatacağım o sandığa, gizli mabette gölge misali dolaşıp odaları gezeceğim. Ben de o anahtarı bulacağım ve hissettirmeden açıp çalacağım rengârenk gök kuşağına boyanmış mutluluğu.

Ben çoktan yoruldum da çaktırmıyorum, çoktan kayıp aranıyor yazdırdım kalbime de ortadayım ya anlaşılmıyor. Herkesten fazla kanayan yaralarımı gülüşlerime gizledim, nedenlerim çok derin aslında lakin sığ sularda yüzdürüyorum gibi. Rolümü oynuyorum, yalnızlığımı yaşıma yasladım. Gecikiyorum her şeye, gecikmişliğim koyuyor en çok… Neden sanki şimdi dediğim o kadar çok yaşanan var ki! Neye sitem edeyim, kimi sorgulayayım ya da kime atayım suçu en büyük suçlunun ben olduğunu bilirken. Yangınları zamanında söndürmez isen etrafında ne var ne yoksa yakar geçer, işte bundan ürküyorum. Küçük cılız bir ateş parçası iken her gün biraz daha büyüyor, her gün biraz daha sıçrıyorum... Söndürün diye bağıran o sessiz çığlık var ya, işte o ses benim sesim... Duyulmuyor biliyorum ama gücüm yetene kadar bağırıyorum.

Anlaşılmamak, kavuşamamak, kaybetmek...

Bu kelimeler kavramlarımı birbiriyle savaştırıyor. Sevgiyle başlayan cümleler anlaşılır derken birde bakıyorum ki hiç anlaşılmamışım. Özlem güzeldir kavuşma ihtimali varsa derken hiç kavuşamadığım özlemlerimi nereye sığdırayım? Kazanmak için savaşırken kayıplarımı sığdıracak yerim kalmadı. Oysa kaybetmemek adına neler feda etmişken. Bu çelişkiler içinde bana yer var mı bu hayatta?
Kendimi hiç bir zamana, hiç bir mekâna hiç bir yüreğe sığdıramadım. Sınırdaki dikenli tellere takıldım. Oysa tamda onca mayınları geçmeyi başarmışken...

Neye bu gözyaşları, kime?
En çok kendime, en çok şu kendime küstürdüğüm yüreğime.

Mirage ( Özlem Ayral )

13.01.2015, 15:05	#1 (permalink)
Papatya Kullanıcıların profil bilgileri misafirlere kapatılmıştır.	En Çok Kendime En Çok Kendime Hayli zaman oldu kapıyı açmayalı, hayli zamandır açılmadı kapılar. En son hangi günü çalıyordu zamanın eli, ya da en son ne zaman o güzel ışık süzülüyordu aralıktan?... Problemlerimi demledim, hani en olmayacak zamanda üst üste içilen çay misali yudumlarken sonun başlangıcına serzenişler. Dönüm noktasında yeni bir çığlığa gebe hayat… Seviyorum acıyı, seviyorum zehirleyen karanlığı. Panzehir aydınlıksa ve bir gün umudum panzehirin icadı olacaksa seviyorum yaşadığım her şeyi... Bir zaman bende hırsızlık yapacağım, bende el uzatacağım o sandığa, gizli mabette gölge misali dolaşıp odaları gezeceğim. Ben de o anahtarı bulacağım ve hissettirmeden açıp çalacağım rengârenk gök kuşağına boyanmış mutluluğu. Ben çoktan yoruldum da çaktırmıyorum, çoktan kayıp aranıyor yazdırdım kalbime de ortadayım ya anlaşılmıyor. Herkesten fazla kanayan yaralarımı gülüşlerime gizledim, nedenlerim çok derin aslında lakin sığ sularda yüzdürüyorum gibi. Rolümü oynuyorum, yalnızlığımı yaşıma yasladım. Gecikiyorum her şeye, gecikmişliğim koyuyor en çok… Neden sanki şimdi dediğim o kadar çok yaşanan var ki! Neye sitem edeyim, kimi sorgulayayım ya da kime atayım suçu en büyük suçlunun ben olduğunu bilirken. Yangınları zamanında söndürmez isen etrafında ne var ne yoksa yakar geçer, işte bundan ürküyorum. Küçük cılız bir ateş parçası iken her gün biraz daha büyüyor, her gün biraz daha sıçrıyorum... Söndürün diye bağıran o sessiz çığlık var ya, işte o ses benim sesim... Duyulmuyor biliyorum ama gücüm yetene kadar bağırıyorum. Anlaşılmamak, kavuşamamak, kaybetmek... Bu kelimeler kavramlarımı birbiriyle savaştırıyor. Sevgiyle başlayan cümleler anlaşılır derken birde bakıyorum ki hiç anlaşılmamışım. Özlem güzeldir kavuşma ihtimali varsa derken hiç kavuşamadığım özlemlerimi nereye sığdırayım? Kazanmak için savaşırken kayıplarımı sığdıracak yerim kalmadı. Oysa kaybetmemek adına neler feda etmişken. Bu çelişkiler içinde bana yer var mı bu hayatta? Kendimi hiç bir zamana, hiç bir mekâna hiç bir yüreğe sığdıramadım. Sınırdaki dikenli tellere takıldım. Oysa tamda onca mayınları geçmeyi başarmışken... Neye bu gözyaşları, kime? En çok kendime, en çok şu kendime küstürdüğüm yüreğime. Mirage ( Özlem Ayral ) Benzer Konular Kendime İyi Bak - Fragmanı... Söz Verdim Kendime... Kendime Sığındım... Kendime Diyorum Ki... Paylaş Share this post on Twitter Follow @Forumaski