Onu ölmeden sevmek

ECEL,beklendiği yere bile davetsiz misafir sıfatıyla gelir.
Beklenen bir şey de olsa ölüm,hep erken,hep zamansız yakalar insanı.Hele çok yakından vurduğunda.
‘’O artık yok” demek,en zor ve zorunlu imtihanlarındandır hayatın.

Gidenin ardından bir vefa eksikliği,ödenememiş bir borç,suçluluğa benzer bir çaresizlik,bir burukluk, bir ''keşke'' kalır geriye.İnsan sevdiklerine dair içinde bir ukde kalmasın ister elbette,ama ne mümkün.

Hele hep fedakar,hep dost,hep sevgili ise giden,güzel,iyi insansa.Onunla ilgili hatıralarının muhasebesinde kendini noksan hissedersin.Öyle ölümler,bir süre ondan artakalanların odasına kapatır seni.Bir süre hayata hep o odadan çıkar güne oradan başlarsın.''Keşke'' dersin, ''Ah,keşke''.Yamandır bu duygu,telafisi yoktur.

''Biraz daha yaşasaydı''larla başlar,''Yaşarken,şunu da yapsaydım yahut bunu yapmasaydım''larla sürer.Ölenin ardından o burukluk,o ruhsal spazm,hemen her insanın ana,baba,kardeş,nine,dede,eş dost hatıralarının zembereğine çöreklenir.
Keşkeleri acabalar izler,şüpheler pişmanlıkların sisinde yanıp söner.
Peşine düşüp,yolunu kaybedersin bazen.
Ölenle ölünmez,tamam da ölenle yaşamak ne yana düşer?

Onu çok sevdiğini,onun için yaptıklarını kendine hatırlatman yetmez.Sevdiğin insana sürekli huzur,mutluluk,sevgi vermek için kısa ve engebelidir koskoca hayat.Küçük kalırsın.
Önceliklerin duruma göre değişir ve dardır hep zamanın.

Behçet Necatigil de uyarmıştır ama nafile:

Siz geniş zamanlar umuyordunuz,
Çirkindi dar vakitlerde bir sevgiyi söylemek.
Yılların telaşlarda bu kadar çabuk
Geçeceği,aklınıza gelmezdi.
Vermeye az bulurdunuz,yahut vaktiniz olmazdı.

Ölüm vurduğunda,hayırlı bir evlat,bir kardeş,bir torun,vefalı iyi bir eş,dost olman aklından böyle düşünceleri kovmaya kafi gelmez.O gidince,ne yaptıysan az,ne yapsan boş.Yoktur artık,ardından öyle çok konuşacak anlatacak şeylerin olsa da bir sessizlik çöker.
Ve o anlatacağın onca şeyin yeri,zamanı bir türlü gelmez.
Mecburiyetlerin,rutinlerin,gidip-gelmelerin,bahanelerin hengamesinde zaman daralır hep.

Kendi ailenden olmasa da cenaze törenlerinde,tabutun önünde bir tabloda donmuş gibi duran insanları izler,bunları düşünürsün.

Dönüş yolunda,bagajında,arkasında “Babam sağolsun” yazan arabalar,minibüsler, kamyonlar görürseniz içiniz ısınır.
Minnettarlığın yanısıra,hepsinde bir haytalık dönemi,bir özür saklıymış gibi gelir insana.

Bazen lafta, ''kamyon arkası yazıda'' bile kalsa,''Oh be,ilan etti aleme'' dersiniz,sağken ilan etti.

İmrenirsiniz babasının sağ olmasına,uzun ömürler dilersiniz.

__________________

Nasıl ,nasıl guzel yazı bu. Kimsenin zembereğine acı çökmemesi dileğimle. . Teşekkürler. .

__________________

Çok güzel teşekkürler emeğinize sağlık.

Dönüp dönüp okuyorum..

__________________

Konu başlığına ithafen..birini sevmenin akıl işi olmadığını hepimiz biliyoruz.Ama du bakalım ya bu kez olur adlı boktan umuda karşı koyamıyoruz.