SON NEFESİM OLDU İLK NEFESİM
İhtiraz Yağmurları yükseliyor üstüme doğru
İsyanım başladı şimdi volkanlar patladı durdu
Bir farklı duyguyu yaşıyabilme arzusuyla kavrulan yüreğim
Lavların içinde can çekişiyle biçimini kaybetti durdu
Bir dalga oldu geldi üstüme sıcaklık uzaklardan
Bir hararet aldı götürdü beni zorba zindanlara
O nasıl bir acıydı bedenimi çürüten
Tekrar doğma imkanı yoktu, yüreğim uzaklaştı durdu.
Artık kalpsiz ve acıyı hissetmez hale gelmişti
Dünyanın kötülüklerini kendine çekip durdu
En istekli arzuları nefrete dönüştükçe
Bir isyanın içinde kendi benliğini unuttu.
Çıkamıyordu isyanının içinden dışarıya
Bir penceresi bile yoktu güzelliğe bakan
Tek bir isteği vardı çok az da olsa hissetmek
Sadece istediği o sevgiyi hissetmekti ama...
Zaman işte şimdi durdu sana
İsyanını haykırdı durdu dışarıya
Umursamadan aldırış etmeden etrafına
Yıktı geçti önüne gelen her duyguyu
Yetinmedi hiç bir sevgiden hiçbir aşktan
Her birini bir çırpıda harcadı gitti hesap sormadan
Aradığını bulamadıkça isyanı arttı içinde
Bir acıyla hükmetti sevgi bekleyen kalbine
Vazgeçti artık bu hayatın tüm sevgilerinden
Vazgeçti dünyanın temiz görülen duygu ve isteklerinden
Tüm kötülükler geldikçe acımasız olan ruhu
Vazgeçti yaşamanın tüm güzelliğinden
En son çare çıktı gözle görülmicek bir yüksekliğe
Aldırış etmedi rüzgarın hızını, korkularını düşünmeden
Atladı yükseklikten aşağı hayatını umursamadan
Vazgeçti bu çare yaşama arzusundan
Son vermek istedi tüm acılarına son bir defa
Hepsini içinde hissederek acıları isyan etti insanlara
Çarptığında yükseklikten hızla yere doğru
Çoktan vazgeçmişti bile aldığı nefesten
Ama kimin umrundaydı ki yıkılışı bu dünyada
Kimin umrunda olabilirdi ki isteksiz davranışlarıyla
Ya o ne kadar umursuyorduki artık yaşamayı
Son verdi son acısıyla yaşama duygularına
Bir başka boyuta geçmişti bile bedeni çoktan
Kimsesiz bir adaya düşmüştü sanki toprak altında
Her gün her gece hesap verip durmuştu sorulara
Kalan her vakitte ağlamıştı yaşadığı tüm yıllara
Şimdi ne olması gerekiyordu ona belli değildi
Ne olacağını bilmeden acılarına son vermişti
Bir ay içinde unutulup gittiğinde yer yüzünden
Son sözü gerçek acı buymuş oldu.
Son gözyaşı mezarında çıkan son bir gül oldu.
Ve son nefesi aldığı ilk nefesi andırıyordu...
Mustafa KURT