Git Desem Gitmez Karabasanlarım

Git desem gitmez karabasanlarım
İşte bir uykusuz gecede daha, yıldızları taradım gözlerinde
Sonra güneşi bekledim umarsızca, belki doğar diye
Doludizgin ama hoyratça geçen senelerde
Hani nicedir olmuş rüya görmeyeli


Notalar yine karışmış bak, çalan şarkılarda
Haz vermiyor nedense dinlerken
Bu yüzden olsa gerek, yüreğime her beste bir acı veriyor
Her renk ayrı bir hüzün; siyaha bulanıyor, nevbaharlar hiç gelmiyor
Yorgunluğum ilmek, ilmek işleniyor tüm zamanlara

Penceremde bir mırıltı, küçük sadık dostum mu gelmiş?
Hatırımı mı soruyor yoksa senden bir haber mi var?
Gün mü ağarıyor ne, alaca karanlık içinden?
Çileli bir gün ışığı süzülüyor ansızın gri perdenin tozlu kıvrımlarından
Yapışıyor solmuş duvarlarımın üzerine
Kırık, dökük rafların arasında kalmış anılarıma
Kara kalem yazamaz oluyor artık özlemlerimi, bir nefes kadar uzağındayken bile

Sobelenmişim sanki tüm mevsimlere, ebe kim anlayamadan
Adı konmamış tüm intiharların sabahında, iniltilerime karışıyor rüzgârın hoyrat sesi,
Cümleler ağlıyor dudaklarımda, heybemde kelimeler tükenmiş
Korkaklığım bütün bedenime, sımsıkı sarılmış iffetsizce
Ellerim kanamış tutamadığım umutlar yüzünden, dikenleri canımı yakıyor


Şimdi kaybettiğim düşlerimi arıyorum masmavi denizinde
Dalgalar boyumu aşıyor… Kavuşamıyorum… tutamıyorum ellerini
Dağlar büyüyor, büyüyor içimde; yanıyor tüm yeşiller
İçime çekiyorum sensiz yangınlardan çıkan dumanları
Harında arsız duygularım kavruluyor, doyamadığım sevginle
Kaybolmuş zaman sanki, yalancı sonbaharlardayım
Kırılmış, dökülmüş her yanım; bir hazan yaşıyorum
Ellerim nikotin kokuyor, ciğerim pare, pare

Emine Tokgöz