 Yokluğunda
Yokluğunda
Yokluğunda bolca kitap okuyorum…Geçen yine kitap almak için eski bir sahafa girdim… Sahaflar huzur kokardı adeta insanların anılarıyla dolu kitaplar herkesin kederini,sevincini yansıtıyordu benim için…Özlem dolu insanların bıraktığı kitaplardı bunlar..Eski kitaplar bana mutluluk veriyordu…Tozlu raflarda elimi dolaştırdım…Birkaç kitap çıkarıp inceliyordum… Mutluydum burası bir sahaftan çok cafe gibi inşa edilmişti…İçerisi loş bir ışıkla aydınlatılmıştı…Bir kucak dolusu kitap aldım kitaplar bana huzur veriyordu… Eskimiş merdivenlerden üst kata çıktım… Her masa rengarenk mumlarla aydınlatılmıştı…Sandalyelerden birine oturdum…Kitaplara biraz göz atmaya başladım…Beğendiğim kitapları bir köşeye ayırdım…Buraya saat 1′de gelmiştim şu an ise saat neredeyse 5′ e geliyordu…4 saattir yerimden kıpırdamamıştım… Bir çok insan gelip gitmişti. Önümdeki masada bir çift oturuyordu onları izlemeye koyuldum…Mutluydular biz hiç böyle olmamıştık gerçi biz hiç biz olamamıştık ki…Aniden ayaklandılar ve kız çocuğa dönerek bunu burada bırakıyorum pek hoşlanmadım dedi…Elindeki kitabı masaya geri bıraktı…Gözden kayboluncaya kadar merdivenlerden inişlerini izledim…İnsanlar baya azalmıştı bende kalkma vaktimin geldiğini düşünerek ayaklandım kızın bıraktığı kitap ilgimi çekmişti kalktıkları masaya doğru ilerledim… Donup kalmıştım resmen kıpırdayamıyordum hissizleşmiştim fiziksel acıdan çok ruhsal çöküş dedikleri bu olsa gerekti ben seni aylardır unutmaya çalışırken yeniden çıkmıştın karşıma…Kitabın ismi senin isminle aynıydı en çokta bu acıttı canımı neden her defasında unutmaya çalışırken olmuyordu ki… Merdivenlerden biri çıkıyordu kapıya doğru döndüm Çınar dedeymiş gelen Cafenin sahibi neden ağlıyorsun kızım dedi… işte o an ağladığımı fark ettim kitap dedim ona uzatarak çok güzelmiş…Halbuki konusundan ve ne anlattığından en ufak bir fikrim yoktu o an sanki zaman durmuştu…Güldü güzel kitaptır…Bak en çokta şu sözü seviyorum derken kitabın sayfalarını hızla değiştiriyordu’hah işte buldum dedi küçük bir çocuk gibi…“Yaşarken ölmeyi, ölerek yaşamayı sadece uykusuzlar bilir. Gözlerinin altında biriken her küçük torba gördükleri hayallerle doludur."Hissedemiyordum resmen bu kadar ağır mı olmalıydı sevmenin bedeli …. Adeta bedenimden çok tüm ruhum yaşlandığını hissediyordum…Ağlamak bu kadar zor olmamalıydı kitabı masaya geri bıraktım biraz zamana ihtiyacım vardı gözlerimi yumdum…Ağlamamak için direniyordum…Diğer kitapları alarak merdivenlerden inmeye başlamıştım…Acı çekiyordum…Bu üçünü alıyorum dedim…Parasını ödedim…O günü hiç unutamam kimi kandırıyorum ki aslında oraya belki karşılaşırız diye gelmiştim hiç bir zaman unutamadım seni…Eve gidene kadar ağladım…Eve geldiğimde kitapları poşetinden çıkarıyordum.İçinde bir hediye paketi vardı…Paketi açtım o kitaptı ve üstünde bir not vardı…’’Ağlamak rahatlatır güzel kızım o kitaba nasıl baktığını gördüm adeta kendinden geçmiştin. Ağlamaktan çekinme bu kitabı bir hediye olarak gör acılarından kaybettiklerinden kaçma…Kitabı okumaya başla ve acılarınla yüzleş’’ağlıyordum sabahki kadar hissiz değildim artık acılarımı tamamen hissediyordum…-Adın geçti o kitapta ve ben bir kez daha yıkıldım, senli yokluğumda bir kez daha kayboldum…Özlüyorum şimdi adının geçtiği kitabı aldım içinde yazan cümle adeta bana aitti olmuyor özlüyorsun ,unutamıyorsun hiçbir zaman… Zaman geçtikçe tükeniyorsun duygularını yitiriyorsun…Acıtıyor yokluğu hiç olmayanın.. ‘’ Senden sonra uykusuz gecelerimin anısına ‘’yazmak istedim bu da bir anımdır…
...
|