Neyin var ? diye

Sormayın sakın
benden çaldırdıklarımda
ellerinde kar kalanların sorgulamalarında
iflasını vermiş bir yürekte nasılsam
öyletim işte
daha neyim kalabilirki ?
kaç hırsızlığın peşine düşmekten
gençliğimi unuttuğum yıllarım var
yorgun ve kırgın
birbirimizin hayatından bir şeyleri çalarken
kaç ismi yasaklattım dudaklara
Feleğin sillesinden dayak yemiş
eli yüzü ihanete bulaşmış
Küçük bir çocuğun masum küskünlüğü gibi


yorgun
akşamlarıma
bir perde çekiyorum
korkularım ve hüzünlerimin
arasında dağılmışlığımı toplamak için
lanet olası her tutamadığım yeminlerimin günahında
öfkelerimin affediciliğine yeniliyorum
gidenlerin yollarına sevaplarımı bırakarak


Neyin var ? diye
sorma sakın
istemeden üzerim belki’de
Kim dokunduysa bu yüreğe
içimden birer birer kopardılar cümlelerimi
kendimi kendime anlatacak bir kelime bile
bırakmadan
Böyle susturdular işte
Ağır geldi avuçlarına yüreğim
feryatlarım bu yüzdendir
kendim duyar kendim dinlerim bu şehrin ortasında
ölmüşsün kalmışsın kimin umurunda

Kaç geceyi
kardeş ettim sabaha
hayat bana dokunurken tepeden tırnağa
ahlar arasında
kan revan içinde kalmışım
zor atıyorum kendimi her sabaha
ve o gecelerde
kaç rüyaları bölüyorum bir bilsen
tamda en güzel yerinde
kabuslardan
uçurumlara düşerken sarılacağım bir el arayarak
yüzümde her vedanın
bir yol hikayesi okunuyor oysa
kimi az kimi derin
sevmelerimde ve her kavgamın yenilgisinde
daha baştan payıma vedalar düşüyormuş
isimsiz sahipsiz
yüreğimin adreslerinde


işte o zaman
bu şehrin sokağının her tabelasına
nedenlerimin sorusunu asıyorum ellerimle bir bir
ve her gidişlerde sanki biraz daha
boşalıyor bu şehir canımı acıtarak
gidenler giderken hatıralarda bile
birer birer içimde öldürerek götürüyor kendini...