Kalemimden dökülüyor yine hüzünlü bir hikâye
Bu sefer ki başkalarının değil, bana ait
İster gülün geçin, ister yaşayın okurken

Benim hiç Anne dediğim bir kadın olmadı
Doğurduktan sonra bir köşeye atıp gitmiş
Yaşıtlarım emeklerken, ben yürümeye başlamışım

Çocuktum, koştum düştüm ama yaramı saran olmadı
Küçük yaşlarda öğrendim kendi ayaklarım üstünde durmayı
Dünya denen oyun bahçesinde bir salıncağım olmadı hiç

Hiç unutmam, rengârenk uçurtmalarını uçuruyorlardı çocuklar
Ben ise sadece uzaktan izlemekle yetiniyordum
Çünkü simit satıp para kazanmak zorundaydım.

Doğru düzgün ayakkabım bile olmadı o soğuk kış gecelerinde
Üşüyordu ayaklarım ama kimseye bundan bahsetmiyordum
Başkalarınınkini boyayarak geçinmeye çalışıyordum sadece

Gerçek insanların olmadığı sokaklarda büyüdüm
Zor günümde yanıma koşacak dostlarım olmadı
Dost sandığım insanlar tarafından hançerlendim

Erkek adam ağlamaz derler ya, kim demişse yalan söylemiş
Ağlamaktan yosun tuttu bazı gecelerde gözlerim.
Her ne kadar ağlasam da dökülen gözyaşlarımın hakkını verdim

Hayatın bütün zorluklarına rağmen büyüdüm, koca adam oldum
Bir kere sevdim, çok sevdim, karşılık bulmadı duygularım
Aşk nedir? İnan bilmiyorum, çünkü hiç yaşayamadım

Kimsenin kalbini kırmamaya gayret gösterdim ömrüm boyunca
Kırılan sadece benim pas tutmuş yüreğim oldu
Yok olan sadece harap ve bitap düşmüş gençliğim oldu

Çok acı çektim şu hayat denen dünya maratonunda
İnadına sarıldım, hiçbir zaman küsmedim hayata
Çünkü biliyordum rabbim hep benim yanımda

Hayatın amacı nedir? Diye sorsalar, cevap veremem
Çünkü benim doğru düzgün bir hayatım bile olmadı
Cevapsız kalmaya mahkûm sorulara sahibim.


Tibet

__________________