11Agustos2017

Benim cümlelerim hep aynı başlar.
Biraz eksik, fazlasıyla noksan.
Ruhuma sinen her bir insan parçası, gidenlerin yarasını ilk günki gibi sarar .

Her başlangıç bir sona bağlanırken, her son yeni başlangıçları heybesinde toplar mı?
Kelimeler birbir çoğalırken dikiş tutmaz bir parçası yırtık düşünceler paçavrasını.

Benim cümlelerim hep başladığım gibi kalır.
Bir sokak lambasının altında ışığı sönene kadar bir parça güneş bulma umuduyla bekleyen gölge misali son bulmayı bekler.

Karanlığı seven siyaha aşık bir kadının bir damla beyaza olan açlığı gibi besler ruh parçalarını birgün birleşmesi umuduyla.

Benim cümlelerim kanlıdır bazen.
Boğazı kesik, damarları kopmuş, bir hastane odasında ve bir cerrahın neşterinin altında insaf beklercesine.
Her kesik bir günah, her damla bir itiraf..


Benim cümlelerim sonu olmayan uçurum, dipsiz kuyu ve evsiz bir sokak çocuğu.


Ve benim cümlelerim gökyüzüne açılan kapı, hayatı dolu dolu yaşadığını düşünen , mutluluk rolleri kesen bir oyuncu.

Cümlelerim...
Aksanı bozuk.
Cümlelerim...
Ruhsuz.
Cümlelerim...
Hiçlik.
Cümlelerim...
Yarım.
Cümlelerim...
Ayna.
Hayat gerçek...
Ve ben , ben olmayacak kadar yalan.


Cümlelerime
04.24