 Cevap: Sev dedi gözlerin. ∞
Soğuk bir odadan dışarıya, güneşin yüzünü gösterdiği sokaklara adım atarken nedense hiç bir heyecan hissi sarmıyor vucüdumu. Sevgiyi doya doya tattığım o dakikalar, bana gökyüzünden süzülen umut parçacıklarını avucuma alma fırsatı veriyor. Şimdi yalnızım, sensizim. Beraber o etrafa gülücükler saçtığımız bakkalın önündeki sessizliğim yüreğimi yaralasa da mutluyum. Bazen kendimi kurduğum düşlere yolcu ediyorum, bazen ise gerçeklerin buluştuğu vapura biniyorum. Bu dizlerimi bükerek yalnızlığımı tartıştığım sokak eskiden dost olurdu bana. Şimdiler ise düşman. Aslında bana düşman gözüyle bakması doğru. Çünkü eskiden kendim geçerdim o sokaktan, halbuki şimdi yüreğimin başka bir yerde, başka bir yürekte saplanıp kaldığını anlamamış mıdır? Bunu saklamamalıydım ondan. Beklemek çözüm olmaktan çok sevgimin akışını kesiyordu. Hızla duvara çarpan düşüncelerimin geri yansıyışı.. Acaba elini tuttuğum ilk günü unutmuş mudur? Eline ilk dokunuşumda, yüzümü saran gözyaşlarımı, unutmuş mudur?
Sevmeyi öğrenmek bu olsa gerek. Süzülen damlaların arasından sıyrılıp, gözlerinin içindeki çoçuğun şekerine uzanışındaki mutluluğu sevmek demek bu olsa gerek.Yalnızlığımın beni neden umutsuzlukların diyarına davet etmediğini bir türlü anlayamıyorum. Gidişinin ardından oldu bunlar bana. Gidişinin ardından sokağın lambalarının yanmadığını görmem bile etkilemedi beni. Sen gittin. Sensiz kaldı bu yürek, sensiz kaldı bu sokak..!
|