 Ne yazık hala 2. elden seviyorsun beni!
Yıllarca sevdim… Hastalıklı gibi… Şizofren gibi… Tutku dolu… Sadık köpekler gibi! dün gece hiç tanımadığım erkeğe sırf sana benziyor diye usulca sokulup merhaba dedim dizeleri sayıklandı gecelerce!
Yıllarca biriktirdim… Şiirler sana yazıldı satır araları hep sen koktu!
Bıkmadan usanmadan biriktirdim bir daha böyle sevmem diye tadını çıkarmak adına! Adını sayıkladım Hıdrellez de, kandilde, fallarda, gece sayıklamalarında… Sevgim büyüdükçe büyüdü…
Dostlara anlattım her seferinde bir yenisini hatırlayarak, en fazla benim sevdiğimi iddia ederek, farkının farkında olduğumu anlatmaya çabalarken!
Yeni aşklarda, dayanamayıp adını sayıkladım… Aşklarına tükürdüm insanların…
Sabırlı olmayı öğrendim!
Elbet yollarım kesişecek umuduyla… İçimdeki biriken özlemi kendime saklayarak, seni sevmediğim yalanına kendimi de inandırmaya çalışarak!
Hayaletleri sevdim ben… Rüyama girmiş hallerini, kanayan yaralarını, derin bakışlarını, yıllarca bir hayali sevdim ben! Fasıl sofralarının, mezuniyet törenimin, kaçtığım tatillerin, bir yabancının gözlerinde hep aynı şarkı vardı
‘Unutturamaz seni hiçbir şey… Unutulsam da ben… Her yerde sen, her şeyde sen bilmem ki nasıl söylesem…’’
İçli içi dinledim, sessiz sessiz… Fark edilmediğimi umarak… Gözlerimde seni yakalarlar diye korktum gizli gizli… Nasıl söylesem!
O kadar diledim ki sen gibi birini sevmeyi… hak eden birini sen gibi sevmeyi!
Yürek iki kere taşıyamıyor aynı coşkuyu… Ne varsa vermişim avuçlarına…
Şimdileri;
Gözlerim istese de sana öyle bakmayacak hayat insanı olduğu yerde bırakıp gitmesine izin vermiyor acılar büyütüyor ve öldürmeyen her acı güçlendiriyor.
O hüzün hep kalacak gözlerimde sen gelsen de gitmeyecek
Şimdileri;
Ne hissettiğimi de bilmiyorum. Sensizlik öyle alışa gelmiş ki bende seninle olmanı ne demek olduğunu bilmiyorum bile!
Hayat beni gurur sahibi yapmış galiba; öyle yalansız riyasız hep o sadece o diye sevmemenin ne demek olduğunu biliyorum ben ama bildiğimi de unuttum…
Gözlerinden, ellerinden, dudaklarından bahsetmek yükü omuzlarıma ağır gelmeye başlamış meğerse…
Yine yazarken anlıyorum sana ne hissettiğimi kocaman bir kırgınlık asla bilmeyeceğin kocaman bir kırgınlık…
O çocuk aklıma beni sevmesen de kapanmayacak bu yaram demiştim. Gelsen de kapanmazmış gerçekten!
Her zaman yaşlı teyzeye yer veremem otobüste çünkü bende yorgunum diyorum vicdanımı bastırıp bencil olmaya çalışarak!
Büyüdükçe içimde tutmaya çalışıyorum kırıklarımı… Orda kalıp büyümesinler diye üstlerini kapatıyorum…
Seni seviyor olmanın bile şüphesindeyim bu aralar!
Belki de kendimi özlemişimdir.
İyi niyetli sevmeyi, çıkarsız yüreğimi sunmayı, kocaman bir yüreğim olduğunu bildiğim halde sadece senin sığacağın kadar da küçük olduğunu, ekmeğimi bölerken sevgi beklemeden sırf karın tokluğuna ve benimde doyacağımı bu yolla bilerek…
Paramı seninle bölüşmeden cebime fazla geldiği hallerini…
Seni öyle sevemeyecek kadar büyümüşüm meğersem…
Yokluğun öyle işlemiş ki hücrelerime seni görememenin en ufak bir üzüntüsü yok yüreğimde… Bundan fazla daha ne kadar canım yanabilir ki… Sensizlik ne kadar kötü olabilir ki…
Umut dolu sözcükleri özledim… Canın önünde yarı hüzünlü yarı yanımda işte demenin sevinciyle dinlediğim müzikleri…
Şimdi yine aynı şarkılar çalıyor!
Ben meğersem gözden çıkarmışım çoğu şeyi…
Olsan da olur olmasan da olura gelmişim artık!
Ne koktuğunu bile bilmiyorum artık, uzaklaşmış kokun burnumdan!
…
Çok gariptir ki sana söylenecek ne çok şey vardı şimdi hepsi aklımdan uçup gitmiş… Bana sadece gece yarısı dinlemek istediğim şarkılar kalmış…
Ne yazık hala 2. elden seviyorsun beni!
Yazmazsam anlatacak şey çok…
Yazarsam içinde sen yok!
|