Oyalanacak milyonlarca şey varken ben yine kendimi sende buluyorum,
Özlüyorum bazen, ağlıyorum o zaman.
Önüne geçemiyorum bazen, içimdeki his denilen şeylerin.
Duruyorum o zaman. Sen duruyorsun zaman duruyor.
Sadece durup bekliyorum, yapacak hiçbir şey yok gibi.
Sen yokken hiçkimseyi sevemiyorum ben.
Sanki hepsi olmamışlar gibi. Sadece sen, sadece ben.
Dayanamıyorum bazen arayayım, yazayım diyorum. Kendimi en aptal noktasında buluyorum ruhumun.
Durup kendime baktığımda ”Bu ben değilim.” diyorum.
Hepsini boşver kendimi unuttum, sadece sen oldum. Sadece biz.
Sana isteyerek dokunan, yanlışlıkla çarpan, aynı otobüse binen, aynı yerlere ayağını basan kim varsa kıskanıyorum.
Bunları düşündükçe gözlerim doluyor hatta. Hepsini *******. Çünkü ben sana yanlışlıkla bile olsa çarpmak için her şeyimi verebilirim.
Kaldıramıyorum bazen kendimi bile tanımaktan utanıyorum.
Aynalara bile bakmıyorum. Çünkü hiçbir çaba göstermeden sana sahip olan insanları gördükçe kendimden nefret ediyorum.
Oysa sarılsaydın alışacak gibiydim.
Her neyse.