YAŞAMIM SOLUYOR
Aynaya da bakmayınca iyice sarılıyorum yalnızlığa. Hani bir dost eli arar ya insan, işte öylesine dokunuyorum saçlarıma. Bu yalnızlık hissini taşıyorum ğöğsünde. Senin gidişinle birlikte huzur da neşe de takıldı gitti peşine.
Penceremin önünde dışarıyı seyretmekten sıkıldım artık. Şu postacıya da sinir olmuyor değilim. Bir gün de getirse ya senin mektubunu bana.
Kahveyi de sevmiyorum şimdilerde. Ne seninle içtiğimiz acı tatlılık var tadında ne de sohbetlerin pırıltısı. Anılar gibi, kahveyi de kavanozun içine hapsettiğimden beri; öyle kalakaldı kendince.
Zaten seni hatırlatan ne varsa topladım, hatıralar döküldü arasından ağladım.
Senin yokluğunu hisseddiren ne varsa hepsini kaldırdım, attım düşüncelerimden. Hayallerim ve rüyalarım kaldı hayaletinle danseden. Bir de çürümüş kalbim.
Kızmıyorum desem de sana da sinirleniyorum aslında. Neydi ki bu kadar önemli olan, beni ıssızlığa bıraktıran. Söylenip duruyorum kendi kendime. Sonra delice özlüyorum seni. Askıda unuttuğun atkına sarılıp ağlıyorum gecelerce. Sonra uyuyorum kokunla. Uyandığımda bakıyorum ki; ne sen kalmışsın ortada ne de geri döneceğini söyleyen not... Sadece bir koku, ufak bir iz ve yalnızlık...
Kendime söz veriyorum. Unutacağım seni. Her "Unuttum!" demek bir hatırlamak olsa da...