En İyi Yol

Ahlaki açıdan değerlendirilecek olursa, kendinizi iyi hissetmenizi sağladığı sürece bir şeyin doğru olup olmadığını umursamamak, cebiniz doluysa paranın nereden geldiğine boş vermek kadar kötüdür.

Edmund Way Teale - Mevsimlerin Döngüsü

Kendisinden önceki ve sonraki birçok kişi gibi Fredrich Nietzsche de Ahlakın Soykütüğü adlı eserinde bilimsel devrimin insanı gitgide küçülten seyrinden yakınır. Nietzsche insanın kendi büyüklüğüne inancı, eşsizliği, varlık şemasındaki doldurulamaz yerinin yitimi için yas tutar.

Bunlar ne denli doyurucu ve rahatlatıcı olsalar da yanılgılarda ısrar etmektense, evreni gerçek haliyle kabullenmek çok daha iyidir. Gelecekte hangisi bizi olası bir çıkmazdan kurtaracak? Gerçekliği kavrama süreci içersinde abartılı özgüvenimiz bir parça sarsıldıysa, bu tümden bir kayıp mı sayılır? Bu süreci, olgunlaştırıcı ve karakterimizi güçlendirici bir deneyim olarak algılamak için hiç neden yok mu?

Evrenin 12 bin değil 14 milyar yaşında olduğunu öğrenmek, onu gözümüzde daha da yüksek bir kaideye oturtuyor. Bir soluktan değil, karmaşık bir atomlar dizininden oluşuyoruz. Bu atomlara olan hayranlığımızı arttırıyor.

Dünyamızın Samanyolu galaksisindeki milyarlarca gezegenden biri olduğunu, evrende bizimki gibi milyarlarca gökada bulunduğunu keşfetmek olasılıklar hanesinin sınırlarını genişletiyor; primatlarla ortak atalar paylaştığımızı bilmek, insan doğasına -bazıları için üzücüde olsa- daha farklı bir bakış açısı getirmemizi gerekli kılıyor.

Ne var ki batıl inanışlar ve sahte bilim yolumuza çıkarak, insanları ayartmaktan, kolay yanıtlar getirmekten, kuşkucu yaklaşımı yaşamın dışına itmekten, toplumu kolay inanırlığın kurbanı yaparak bizleri uyuşmuş beyinleri ve gerçeğe kapalı gözleriyle bir sonraki yutturmacayı kucaklamaya hazır
robotlar haline getirmekten vazgeçmiyor.

Özetle geriye dönüş yok. Hoşumuza gitsin yada gitmesin, bilime muhtacız. İzleyebileceğimiz en iyi yol, bilimi olabildiğince iyi kullanmak.