Yeniden Başlamak
Uçurum kenarındaki en yüksek tepeden bakarken üzerindeki kıyafetlerin uçuşması gibidir yeni bir şeylere başlamak.
Ne kadar farkında olduğu bilinmez ama aslında insan her gün yeni bir şeylere başlar.
İşe giden insanlar kapıdan çıkarken, okula giden öğrenciler çantalarını sırtlarına asarken, sabah yürüyüşüne çıkan yaşlı insanlar hala yürüyebiliyor olduklarını düşünürken aslında hep yeniden başlarlar.
Duygular üzerine bu kadar çok yazı yazarım en çok hangisini sevdiğimi sır gibi saklarım:
Söylüyorum işte adı "Umut".
O olmasaydı ne Kerem Aslı'sını arardı, ne de Ferhat Şirin'i için dağları delerdi.
Bu sefer olacak umudu olmasa her düşüşün ardından kim canlandırabilirdi bir bebeğin ilk adımlarını atma isteğini.
Dedim ya her günün sabahında yeniden başlıyor insan uyanmaya.
Her yeni gün ilk adımını atar gibi atıyor kendisini dışarıya.
Ve her günün akşamında yeniden, uyumak için başını koyuyor yastığına.
Aşklarda böyle olmalı diye fısıldıyor rüzgar: insan öyle bir aşka tutulmalı ki hergün yeniden tanışmalı, her an yeniden keşfetmeli.
Yeniden başlamalı sevmeye, bir düşüp bir kalkarken ayağa.
Yeniden ve yeniden, asla ve asla yenilmeden.
O uçurum kenarında bunca düşünce arasında, rüzgarla aynı fikirde olduğumuz için mi esiyor tatlı tatlı yüzüme.
Oysa ki bu kaçıncı gelişim aynı uçurum manzarasına.
İşte yeniden karşındayım,
Doyur beni güzelliğine
Anlat bana bir kez daha imkansızlığını
Ve sakla beni, birgün geçmeme izin vereceğin umudunda.