Yolumuzdaki Taşlar Ruh Acelecidir yaratılış gereği Emeklemeden koşsun diler bedeni Tekâmül basamaklarını Hızla tırmanmak ister Elest bezm-in de verdiği sözü hatırlamaz Bedeninle kavgaya tutuşur Bir damla Nutfeden yaratıldığını unutur Kibirle gökyüzüne bakarken Ayakları basmaz toprağa Yol kenarında ki levhaları okumaz Yürüdüğü sokakların adını karıştırır Döner durur kendi ekseninde kaybolur Yanlış okuduğunu da kabul etmez Ömür duraklarında şaşırır aklı Oysa ’’Ölüm’’ kendini hatırlatmak adına Sayısız işaretler bırakmıştır yoluna Bel bükülmüş Aklar düşmüştür saçlarına Göğüs kafesini sıkınca buzdan bir el Kum saatini devreye sokar YARADAN Melekler dokunur yavaşça omuzlarına Nurdan kanatlarınla Fısıldar ismini kulağına -Çok zamanın kalmadı arın günahlarından - Sırlı bir gecenin koynundan Karlar düşünce yastığına Ses verir yitik yıllar derinden Deftere kayıtlı günâhlarının sayfası açılır Dolar Ömür torbası Hesaplaşmanın ağırlığından Çöker yüzüstü yere Ayak parmaklarının ucuna kadar kırılır Sancıyla kıvranır bedeni Tövbeye durur aniden Pişmanlıkla sıkışınca göğsü Öyle yüksek sesle inler ki Geçmişin karanlığından Cümle günâhlar yuvarlanır kıyılarına Kendi yoluna engel koyanın ’nefs -i ’olduğunu anlar sonunda Kirpiklerinden İki damla acı düşünce avuçlarına Tebessümü donar dudak kıvrımlarında Alnı tahtaya vurmadan Melekler bir kez daha yetişir imdadına ’çok geç artık çok geç’ diye duyulmadan o nida Hadi dön aslına Gönülden et tövbeni Biz de amine duralım omuzlarında alıntı