Sonra kelimeler öksüzleşir ve susardın. Asaletinden değildi bu susmak. Çünkü konuşmak fayda etmiyordu çoğu zaman. Oysa aklının içinde her zaman kelimeler birbirini kovalardı. Tam heyecanlı bir şey anlatmak istediğin sırada, karşındaki insanın aslında seni o kadar önemsemediğini anlardın. Üzülürdün, isyan ederdin kendine.
Şehrin bunaltıcı havasından kaçmak isterdin. Gitmek isterdin. Mesela sokak lambalarıyla aydınlatan yolları çok severdin. Bu yüzden akşamları yolculuk yapmayı daha çok severdin. Çok şey istemiyordun aslında; yanında sevdiğin insan, kulağındaysa en sevdiğin müzik olsa yeterdi. Küçük şeylerden mutlu olmasını her zaman bilirdin.
Zaman ilerledikçe insanlar değişiyordu ve insanlar değişirken seni de değiştiriyorlardı. Sen değiştiğinin farkına bile varamıyordun. Gittiğin her yerde birilerinin yokluğunu daima hissediyordun. ”Keşke burda olsaydı” diye içinden defalarca söyledin bu cümleyi.
Mesela arkadaşlarınla dışarı çıktığında gözlerin hep onu arardı. Bu durumu kimseye belli etmezdin tabii. Bunun için sahte gülümsemelerini ortaya atardın masaya. Bir yudum içkiyle umursamaz görünmeye çalışırdın hatırlasana. İçinde daima bir umut vardı. Bilirsin, umut fakirin ekmeğiydi.
Ne yaparsan yap gelmiyordu, gelmeyecekti. Ve bu acı sonla yüzleşince hayattan bir kez daha nefret ederdin. Hıncını annene kızarak çıkarırdın. Ona kızdığın için bir süre affetmezdin kendini. Sonra yanına gider gülümserdin. Annen bu duruma sevinirdi.
Yalnızlığın hayatını ele geçirmesine izin vermeseydin bu kadar çaresiz hissetmezdin kendini. Diyorum ya sana kelimeler öksüz kaldı. Söyleyemedin derdini. Hiç anlatamadın, hiç anlamadılar derdini. Sen sadece susarak, ömrünle iyi geçinmeye çalıştın. Hepsi bu