|
Kullanıcıların profil bilgileri misafirlere kapatılmıştır.
|  Cevap: Gönderilmemiş Aşk Mektupları
Erkeğin-Kadınına yazdığı mektuplar...
Kadınım,
Gün aşırı intiharlarının sonu olacak yazacaklarım ve bildiğini bilmekse benim sonum.
Seni kaybetmeyi göze alarak işte itiraf ediyorum…
Ben cesaretsizim, korkağım ve dibine kadar aşığım…
Bir keresinde bana “Beni sevdiğini söylesen çıban mı çıkar dilinde?” demiştin.
Ah, içimdeki yalancı adam “evet” demişti sana kadınım, ben dememiştim.
“Çıkarsa yüreğinde çıkar çıban, o da sevdiğini söyleyemediğinden” demiştin.
Yüreğimdeki çıbanı sana emanet edip, gideceğim, kanattıkça sana aşkımı anlatacak.
Sana kanamadan, sana doyamadan, ardımda cevapsız sorularla, kanı pıhtılaşmaz
yaralarımla sol yanımda, gideceğim Kadınım…
Kadınım, hayatımı anlamlandıranım, hayatını alt üst ettiğim yetmiyormuş gibi
itiraflarımla baş başa koyup seni, gitmeye hazırlanıyorum.
Kalamam…
Daha da kötüsü neden kalamadığımı anlatamam…
Biriktirdiğim tüm cesaretimle içimde senden habersiz büyüttüklerimi ve bir sır gibi
sakladığım tüm gerçekleri söylemeye karar verdim.
Lakin yüzüne değince gözlerim biliyordum yine susacaktım, o bana benzemeyen adam
olacaktım, bu yüzden ilk kez sana yazmayı deniyorum.
Okurken yüzünde belirecek kıvrımları şimdiden görebiliyorum, tüm ifadelerin hızla
karışacak birbirine…
Yüzündeki o tarifsiz masumiyeti bir yana atıp, kızmak isteyip de kızamadığın her anın
acısını çıkaracaksın.
Pişman değilim dediğin her an için pişmanlık duyacaksın belki, belki ağlayacaksın…
Ağlamayı yasak etmiştim sana, bozuyorum.
Dilediğince ağla kadınım.
Ağlayamadığın tüm anlar için bir bir ağla, sen bilmeyeceksin ama ben de ağlıyor olacağım.
Ve kadınım, ilk kez ağlarken utanmayacağım.
Biliyorum üşüyeceksin, ama alışacaksın, hayata karışacaksın ve günün birinde hak ettiğin
adam gibi “adam”ı bulacaksın.
Sevdiğim, sevdiğimi söyleyemediğim…
Sana söyleyemediğim öyle çok şey var ki…
Kumsaldaki tüm taşları denize atmaya çalışan yarım akıllı bir çocuk gibi telaşlıyım.
Ve biliyorum ardımda suya değmeyecek binlerce taş, söylenmemiş binlerce söz ile
zamansız gitmiş olacağım.
Sen bunları her şey gibi çok sonra öğreneceksin.
…………………………..
Cesaretsizim, korkağım, dibine kadar aşığım ve bir de beceriksizim kadınım…
Denedim ama yazamadım. __________________
Kadınım,
İçimdeki telaşın farkına vardın.
Artık oyalanmamalıyım.
Şimdi durursam, bir daha gidemem.
Caymadan gitmeliyim, ertelememeliyim.
Gideceğimi hissetmişsin gibi daha sıkı sarılıyorsun bana.
Dün gece uyandığımda yüzümdeydi gözlerin, beni izliyordun.
Böylesine korkak, böylesine cesaretsiz, böyle çekilmez bir adamı nasıl seviyorsun,
anlayamıyorum.
Dokunmaya bile kıyamazken, nasıl böyle hoyrat davranabiliyorum sana!
Kendime bazen şaşıyorum!
Durumu daha da zorlaştırmadan gideceğim… Kasım bitmeden… Vazgeçmeden.
Bu gece yağmur yağarsa gideceğim.
Sokaklarda kaybolmuş bir çocuk gibi ağlaya ağlaya yürüyeceğim.
Saçlarımı yağmur, yüzümü yaşlarım ıslatacak, sen beni hiç öyle görmedin, görmeyeceksin.
Yağmur camlarımı kıracak, git diyor bu şehirden, sevdiğini söyleyemediğin kadını bırakıp
ardında düş yollara…
Gitmekten ve sevmekten vazgeçmeden git diyor…
Elveda kadınım, yüreğim dayanmıyor artık, sevgini taşıyamıyor bu geniş bedenim,
gidiyorum!
Bir kadını bunca çok severken sevgisinden korkup, kaçan bir adama yakışanı yapıyorum,
kaçıyorum!
İç savaşlarımdan çok yara aldım, kaybedecek bir “sen”im kaldı, onu da kaybetmeyi
kaldırmaz yüreğim.
Şimdi sen sağ kal, farz et ki, ben zamansız toprak altına girmiş bir şehidim!
Elveda Kadınım, elveda sevdiğim!...
Yanındayken nasıl sevdiysem seni uzağında da öyle seveceğim…
Dişlerimi sıkarak, nefesimi tutarak, için için yanarak seveceğim Kadınım seni…
Hiç bilmediğin gibi… Hiç bilemeyeceğin gibi! __________________
Kadınım,
Yanı başındayken özlediğim, gitmekle hata mı ettim(?)…
Şimdi adını bilmediğim bir şehirdeyim.
Adımlarının izi yok kaldırımlarında, hiçbir arabanın camında adım yok, adın yok…
Hava ayaz, saçların nasılda uçuşuyordur kışa inat bahar kelebekleri gibi…
Ben de yokum, üşüyorsundur şimdi…
Ah, en çok üşüyenim, yağmuru bol uzakların hüzün kokan çiçeği, çiçeğim…
Kokunu çok özledim.
Ellerim titriyor, içimde bir yerlerde çınarlar devriliyor, bir bir yanıyor ormanlarım,
can veriyor içimdeki vahşi hayvanlar…
Sarsılıyor omuzlarım, hıçkıra hıçkıra ağlıyorum.
Elimde kalan terinle teninin, okyanus akıtıyorum.
Sandığımdan da azmış gücüm, direncim…
Kadınım tuzumla batıyorum, boğuluyorum.
Oysa sen beni hiç boğulurken görmedin, düşleyemezsin.
Tenini nasıl özledim kadınım, bilemezsin.
Şimdi ben uzaklarda, bilmediğim şehirlerde bilmediğim yüzlere seni anlatıyorum, sana
söyleyemediğim sevgimi bir küfür gibi ağzıma doldurup, gördüğüm her yüze tükürüyorum.
Uyuyunca çabuk geçiyor zaman… Uyanır uyanmaz kâbusa dönüyor hayat…
Yoksun sen kadınım, çocuk inadı uykusuzluklarımla baş başayım…
… şimdi hayat da kurduğun cümleler gibi hep eksik, hep yarım…
Ah, eksik yanım, diğer yarım, Kadınım…
Dilimde adınla ıslanıyor her cümle, anılardan bozma yırtık bir battaniyeyle ısınmaya
çalışıyor aciz bedenim ama nafile…
Kadınım, özledim….sessizliğini bile!
Dilimdeki mağarada yankılanıyor adın…
Sana susadım kadınım, çok susadım!...
(…)
Bu şehri de işgal etti özlemimle yalnızlığım…
Tenha sokakların sıvasız duvarlarında bile senin adın, ben yazdım…
Yaktığım ağıtlar bu şehrin de iklimini bozdu, yanılıp göçmen kuşlar geliyor buralara,
bir bir ölüyorlar, gitmem lazım.
Kokun rüzgâr kılığında sızıyor odama, belli ki senden yeterince uzaklaşamadım
diyorum kendi kendime.
Kaç şehir girdi aramıza, kaç zaman uzandı tuzak mezarlara, kaç ömür yaşlandım,
yine de senden uzaklaşamadım!
Hala korkuyorum “yol yakın, dön” derim kendime diye…
Uzaklara, daha uzaklara gitmem lazım…
Bu şehri de işgal etti özlem erlerim, vurulmadan, özlemine şehit düşmeden kaçmam lazım.
Gitmeliyim, yokluğuna yenik düşmeden, Aralık bitmeden… __________________ Kadınım,
Sensiz tüm şehirlerde sığıntı bu bedenim, eğreti yatıyorum uyku düşmanı yataklarda…
Kaç şehir gezdim, senden uzak kaç gece geçirdim, sensiz geceleri saymayı da bıraktım
artık, sensizliğe sövmeyi de!
Gittiğim her şehrin gecesinin ırzına geçtim.
Hüzne gebe artık sensiz adım attığım her şehrin gecesi…
İkimizin dokunamadığı her coğrafyada tüm geceler zifir karası bebelerini doğuruyor yetim
yalnızlığımın.
Doğum sancılarında yankılanıyor senin adın, sağır oluyorum!
Duyduğum tek şey yankısı adının…
Kadınım, adını sevdiğim, sevdiğimi söyleyemediğim, şimdi halimi görsen ne çok şaşardın!
Kuyruğunu yakalamaya çalışan bir kediden çok kuyruğu gibiyim bir kedinin…
Yaklaştıkça kendime, yakalanmamak için saklandığım içimdeki “sen”e, dönüp duruyorum…
Kısır bir döngüye hapsoluyorum. Ne kadar kaçarsam senden, o kadar yakın duruyorsun
bana sen!
Benim gitmemle olmuyor, sök kendini içimden sen git! Git…!
Artık sana yazmayacağım!
Sensiz uykuya uzanıyorum, bir daha uyanmamak umuduyla!
Seni hep çok sevdim…
Elveda Kadınım, elveda sevdiğimi söyleyemediğim…
Bu kez bu son veda…
Elveda. __________________ kadınım
Ve işte yine; telefon çalıyor kelimeleri, sessizlik çoğalıyor...
Bir elimle ahizeyi kulağıma dayıyorum ve diğer elimle namluyu şakağıma.
Sesinin dalgalanışını dinliyorum bir süre.
Sorular soruyor.
Ağzımdan çıkan kelimeler hiç olmadığı kadar emanet geliyor
ve
almak istediği cevaplar asla vermek istediğim gibi olmuyor.
“Mektubumu aldın mı” diyorum
“Evet” diyor
“İçime yapışan bütün hisleri yazmaya çalıştım oraya ama yaşananlar kağıtlara sığmıyor”
“Okudum” diyor. ”hepsini aralıksız okudum, gene saçmalamışsın.”
“Hayır “ diyorum “Saçmalamadım ama okumanın, senin için sadece
harfleri sıraya koymak olduğunu unutmuştum.”
Yüzünün ani değişen çizgilerini göremiyorum ama sanırım sinirleniyor.
Bağırmaya başlıyor, dokunduğunu eritiyor, deniz ortasından yırtılıyor .
Suratıma kapatıyor telefonu.
Pek şaşırtmıyor bu beni ama içimde bir çarpışma başlıyor, ani ve saldırgan.
Öfkemi yerine oturtamıyorum.
Büyük bir alev gibi gölgeleniyor odanın içinde.
Alevlerin karanlık sessizliği sakinleştiriyor ruhumu
ve düşünceli bir tavır takınıyorum kendime.
Hatalar yaptım mı...?
Şüphesiz...
Kılıçlarımız çarpıştı kıvılcım, kan ve ter içinde.
Ruhani kılıçlar daha çok acıtır bedeni, yeterince derine saplandığında.
Elimdeki kılıcın üzerindeki izlere bakıyorum.
Çentik çentik her yanı, lekeli, uzun süren savaşlardan çıktığı belli.
Yine de unuttuğum birşeyler olmalı;
Hayaller yok, düşler kayıp
Ve ne kadar denesemde bulamıyorum.
İç hesaplaşmalarımda açık var;
Yaşanan hayatların işlevsiz bir yanı var... __________________ söyLeSene kadınım, unuttun mu bu deLi adamı ?
Bir qece aniden verdiqim bir kararLa ve sana qöre yarqısız infazLarLa
qiderken bırakıp seni uzakLara;
içimde bir yerLerde beni unutacaqın korkusunu ta$ıdıqını hiç dü$ünmemi$tim yüreqimin..
$imdi kar$ıma dikiLen unutuLma korkusunun e$Liqinde qeLiyor o qüzeL qözLerin akLıma..
Yüreqine ba$ka birinin dokunabiLme ihtimaLi yanqın yerine çevirirken tüm benLiqimi,
beLLi beLirsiz sesLeni$Lerim ba$Lıyor sana..
SessizLik, karanLık,korkuLar ve sen...Ve ben...Ve de biz...
Yar ü$ümekteyim sensiz...
SessizLik qecenin bir yarısı sensizLik oLup döküLüyor kar$ıma bir anda ve ansızın tek bir
damLa qözya$ı süzüLüyor yanaqıma.
Kendinden biLe habersiz, ziyaretime qeLdiqin qeceLere inat donup kaLıyor dudaqımın
kenarında derken sebepsiz.
Ah yar ne çok özLemi$im seni öpmeyi oysa ;
Oysa sana sarıLmak nasıL da özLem oLup daqLamı$ yüreqimin dört bir yanını ansızın da
ince bir sızı oLup yerLe$mi$ benLiqime böyLe...
SessizLiqe esir dü$mü$ yüreqim aLev aLıyor $imdi ve bizi yok eden benLiqimize kanıp
siLiyor soL eLim,
dudaqımın ucunda akmamak için çaba sarf eden o damLayı sebepsiz..
KaLbimin derinLikLerinde senLe doLu bir fırtınanın tam ortasında,
kendi kendini anLayamayan benLiqim qidi$ini anLamLandırmaya çaLı$ırken
daha çok acıyor sevqiLi!
Dü$ünürken seni...
Dü$ünürken sensizLiqi...
Bir titreme aLıyor kaLbimi...
Ü$üyorum yar...
SensizLik var qecede
Ve içine dü$tüqüm sessizLik kanımı donduruyor yine...
Yar yüreqim çok ü$üyor...
Korkuyorum derken,sen yoksun ya hani,hani sensizim ya ;
yüreqine sakLadıqın ve benim biLmediqim sebepLer yüzünden..
Yoksun ya hani sevqiLi ve hani qittin ya nedensiz...
KaranLıkta kaLmı$ ve son kibrit eLinde bekLeyen bir çocuk misaLi; sana dair oLanLarı
yitirmemek için yakamıyorum o son kibriti...
BekLiyorum çaresiz ve bekLiyorum haLa son bir umut ;
eLimde yakmamak için uqra$ verdiqim kibritLe karanLıqın orta yerinde seni...
Bir yandan da korkuyorum,çok korkuyorum sevqiLi...
KorkuLarımdan qizLeyip kendimi yada kendimden qizLeyip korkuLarımı; dü$ürürüm
teLa$ıyLa yüreqimin en içine sakLıyorum sevdamı.
Ah yar...
Sen...
Sen,hayatımın tam ortasında duran en qizLi ve dokunuLmaz oLandın oysa...
DokunuLmazLıqın sevdamdandı,qizLiLiqin a$kımdan...
Giderken sen, ben bakakaLmı$tım ardından...
Sen qiderken yanımdan usuLca, tek bir peki çıkmı$tı hatırLıyor musun aqzımdan?
Oysa ne çok baqırmak istemi$tim, ne çok istemi$tim duyurmayı sana yüreqimi...
Her adımına bir qitme sıqdırmı$tım sevqiLi ve birer damLa qözya$ı her harfinde sakLı..
Her eLvedanda bir seviyorum ve harfLerince yürek kırqınLıqı...
SöyLeyemedikLerim yüreqimde ve bir pekiye kaLakaLdı arkandan bakarken benLiqim
çaresizce.
Korkuyorum yar...
Çok korkuyorum...
İyice sensiz kaLmı$Lıqım ürkütüyor beni...
Ya unutursan beni,
Ya unutmama izin verirsen seni...
SessizLik, karanLık,korkuLar ve sen...Ve ben...Ve de biz...
Yar ü$ümekteyim sensiz...
söyLesene kadınım ;
unuttun mu anSızın kar$ına çıkıp, bir anda biLinmezLiqe karı$an bu hoyrat yüreqimi.. ?
yüreqine dokundumu bendEn ba$ka biriLeri ?
söyLesene kadınım ;
unuttun mu iLmek iLmek yüreqine i$Lediqim adımı.. ?
zamanLardan neydi cıktıqında kar$ıma ,
ya da hanqi aSırda sevmi$tim ben seni ?
seni ne zaman tanımı$tım
ve hanqi anda kaLmı$tı bakarken duyduqumuz mutLuLuk caqı ?
bana sakın , unuttun mu diye SORMA ! __________________
|