Hastane önünde incir ağacı

Çocukluğumun yokluk yıllarıydı
Herşey için uzun uzun beklediğimiz yıllar,
Karanlıkta otururduk geceleri
Mum ışığında anlatırlardı
Acıklı hikayelerini
İki elim yanaklarımda
Usul usul ağlardım,yalnız kalmış gurbet gelinlerine...
Çocuk kalbim dua ederdi
Türkülerle evimize gelen geçmişlerine.
Annemin sesinden dinlemiştim bunlardan birini:
İsmi neydi acaba hastane önündeki ağaca ağlayanın?
Fikriye mi, yoksa Kiraz mı, Hacer mi, Fidan mı?
Neydi çare bulunmaz hastalığı,
Neden kimse yoktu, neden kendi omuzladı,
Baş tabibin O'na fısıldadığı acıyı?
Yoktu bu sorularımın cevabı
Belli ki kendiyle bir başına kalmış
İnce ince yakmıştı bu ağıdı...

Çocukken bir tek ince hastalıktan ölünür sanırdım.
Dilini ve yönlerini bilmediğim bir ülkede
Metroların rüzgarında anladım
Hasretten de ölünebileceğini
Ve gördüğüm her boş alana
Eksiksiz çizebileceğimi, özlediğim her bir şeyi...
Beni yabancı sayarken, aslında bana yabancıların
Yüzlerinde tanıdım kendimle bir başıma kalmayı...
Çocukken bir tek ince hastalıktan ölünür sanırdım
Hasretten de ölünürmüş,
Anladım...


İclal Aydın..