Dünya Denen Kulübe

Çekip gitmek gerek
Bu dünya denen bu küçük, köhne kulübeden,
Damı akan, her yanı rüzgâr alan
Tahtadan yaşam yerini.
Tahtaların arasından bir tutam güneş alıyor doğru
Ömrümdeki umut kırıntıları benzeri.
Ama yaşamak için kırıntılara tamah etmek gerek.
Ya aç gözlü olmayacaksın
Ya da çekip isyan bayrağını günahkâr olacaksın.
Gel ey cemal-i güzelim
Ömrümün güzel kokusu,
Arala şu kokuşmuş tahtaları,
Bi pencere aç kulübeme,
Bir daha kapanmamacasına,
Derman ol gönlümün derin yaralarına,
Güne kavuştur karaya bulanmış alın yazımı,
Bir sen anla beni, bir sen tanı beni
Bir sen yeter yalnız kalmış benliğime.
Başkasına yer yok zaten.
Öyle bir gel ki fakirhaneme,
Bir daha gitmeye tövbe etmişçesine!