Çocuklarınızı büyütürken



Tanrı dedi ki:

Sevginin içten bir yapıda ve kofluktan, anlamsızlıktan uzak olması murad edilir. Örneğin sevgi çocuğunuza her istediği şeyi vermek anlamına gelmez lakin sevgi gaddar ve müsamahasız da değildir. Sevgi, vermesi gereken her şeyi verir. Vermeniz gereken sevginin hepsini verin çocuğunuza, bu fevkaladedir işte. Çocuğunuzu her uyarışınızda, her düzeltişinizde onun özündeki iyiliği ve güzelliği en az yüz kez idrak edin. Onu uyarırken, davranışlarını düzeltirken de kucağınıza alın, dizlerinize oturtun.

Nasıl çocuğunuzun her isteğini yerine getirmeniz, her kaprisine boyun eğmeniz gibi bir gereklilik yoksa ona kızıp öfkelenmeniz için de bir gereklilik yoktur. Çocuğunuza her ne söylerseniz, her ne yaparsanız bunu sevgiyle yapın. Kendinizin ya da çocuğunuzun aleyhine olacak şekilde aşırı bir müsamaha içinde bulunabilirsiniz ama çocuğunuza yönelik sevginizde asla aşırıya kaçamazsınız, bunun aşırısı olmaz.

Eğer çocuğunuza aşırı müsamaha gösteriyor, aşırı yüz veriyorsanız – ki aşırı müsamaha göstermenin, yüz vermenin tartışmaya açık konular olduğunun da farkındayım - lakin çocuğunuz da hala memnun olmuyor ya da onunla birlikte olmak iç açıcı gelmiyorsa büyük ihtimalle onu şımartmakta ve mahrum etmektesinizdir; onu büyüyüp yetişkin olmaktan, dünyadaki hayattan, takdir görmekten mahrum ediyorsunuzdur. Bir ebeveyn olarak çocuğunuza aşırı müsamaha gösteriyorsanız kendinize de aşırı müsamaha gösteriyorsunuz demektir. Belki de yüzleşmek istemediğiniz bazı meseleler vardır siz de kolay yolu seçi kaçıyorsunuzdur.

Nazik ve iyi olmak istiyorsunuz. Sevecen olmak istiyorsunuz. Büyürken yeterince sevgi görmemiştiniz bunun için de siz farklı olmak istiyorsunuz, dolayısıyla aşırıya kaçabilirsiniz. Son derece iyi niyetlisiniz ama kolaya kaçıyor, kolay yolu seçiyor da olabilirsiniz.

Burada bir nokta var, çocuğunuzu büyütürken büyüttüğünüz o çocuk aynı zamanda sizsinizdir. Eğer kendi anneniz ya da babanız olabilseydiniz, bebekken ya da çocukken bir şekilde kendinize ebeveynlik yapabilseydiniz kendinize karşı öyle iyi olurdunuz ki. Nasılını, niyesini bilirdiniz. Ama kendi çocuğunuzu büyütürken – ki bu çocuk her halükarda sizsiniz- ebeveynlik konusunda düşündüğünüz ya da istediğiniz denli uzman olmadığınızı görüyorsunuz.

Olmak istediğiniz ebeveyn olmadığınızda da çabalarınızdan dolayı, deneyip uğraştığınız için sırtınızı sıvazlayın siz. Kendinizi affedin. Çocuğunuz sizi yüzlerce kez daha fazla affedecektir.

Öyleyse çocuğunuza iyilikle, hoşlukla, güzellikle muamele etmeniz gerekiyor. Hem kararlı ve sağlam, hem de nazik ve yumuşak olabilirsiniz. Gülümseyebilirsiniz.

Sınırları kaldırmaktan yana olduğumuz bu dünyada size tavsiyem az biraz sizin sınırlamalar getirmenizdir. Sevmek aklınızı fikrinizi bir yana bırakmanız, boş vermeniz demek değildir. Sevmek her şeye olur vermek değildir.

Tüm ilişkilerden bahsediyorum artık. Siz kendinizden sorumlusunuz, kendi kendinizin hakimisiniz. Ebeveynlerinizden yana bir kez bağımsız oldunuz mu artık hiç kimse sizden sorumlu değildir. Vericisinizdir, verirsiniz, çok verirsiniz ama sevilmek için her şeyi bağışlamanız, başkalarına dağıtmanız gerekiyormuş gibi de kendinize boş vermezsiniz, kendinizi saçıp savurmazsınız. Sevilmek istersiniz, çok sevilmek istersiniz, sevecen olmak ve verici olmak istersiniz; dolayısıyla “vermek ve almak” vardır; her şey vermek ve almak dahilindedir. Bu sadece siz verirsiniz ve hep de başkaları alır; ya da hep başkaları verir ve siz alırsınız demek değildir.

Ama Ben bunu söylerken, başkalarının verdiklerini sayıp hesabını tutmanız da size yakışmaz. Siz skor tutmuyorsunuz. Muhasebe yapmıyorsunuz. Angaryalar tayin etmiyor, tüm angaryalara da eyvallah demiyorsunuz. Siz herkes için bir yardımseversiniz, herkese hayırda bulunansınız ve kendinize de elbette. Kendinizi sağlam tutun, bütünlüğünüzü koruyun.

Çeviren: Engin Zeyno Vural