Ben ağlıyorsam; bana mendil uzat. Dil uzatıp da bana bakarak ‘’ağlama!’’ deme Mendille gözümün yaşını silecek değilim; ağladıktan sonra burnumdan geliyor Sanki grip oluyorsun, burnun akıyor. Ağlamak çok garip bir şey! Ağlayan bir çocuğa ağlama diyerek çocuğun gözyaşını dindiremezsin ‘’Çocuk musun sen ağlıyorsun’’ diyebilirsin. İnsan ağlıyor işte, ağlamasam içim nasıl rahatlayacak? İçimin kirli atıkları bunlar işte Tutamıyorsun işte kendini; su akıp yolunu buluyor güldür güldür; içimde gözyaşı varsa o da yolunu buluyor paldır küldür Ve bazı insanların bambaşka yolları var; yolları mutluluğumuzu bozmaktan geçiyor. Ağlatıncaya kadar canını sıkıyorlar
İnsanların ellerinde sanki tornavida var; canımı sıkıyorlar

Bilirsin ağlamak da bir iç dökmektir. Ne olacak sanki, bu seferlikte yüzüm gözüm tuzlansın, yüzüm tuz gölü olsun Yemeğimin tadı tuzu yok bu günlerde; yemeğimin tuzu gözüme kaçtı Ondan ağlıyorum belki de; belki huzursuzum çok Lanet olsun; ben bahçemde huzur ekmeye başladığımda; bahçemin suyunu kesmeye çalışanlar var Anlamıyorum benim huzursuzluğumla nasıl mutlu olabiliyorlar?
Mutlu musunuz?