Yalnızlık En İyi Arkadaştı - İbrahim İnecik


Ihlamur kokulu, dik bir yokuştan inerken ,
Deniz tüm güzelliği ile karşılardı bizi..
Vakitlerden ''Aşk'' günlerden vuslat.. .
''İkimizde Mavi'yiz..
Birimiz Gök ..., Diğerimiz Deniz ''; derdi ...
Gözlerini ufka diker.. Rüzgarın sesini dinler..
Ellerini usulca kalbime koyar ,
- Haydi ; bizi bekleyen bir ''Ömre'' demir atmaya ; der ..
Bakışlarıyla benliğimi işgal ederdi..
Hiç şikayetim olmazdı..
Dalları yola kadar uzamış ağaçlardan çiçekler koparır,
Saçlarına ''taç'' yapar..
- ''Papatya Prensesi'' diye seslenirdim...
Gamzeleri vardı ,
Sonra..
Elleri beyaz..
yüreği bulut gibiydi...
bana her seslendiğinde ,
Ezanı ilk kez duyan bir Ecnebi gibi İliklerime kadar irkilirdim..
Hem ona , Hem Onda ki Aşk'a Aşk olmuştum...
....
Derken...
Gitti...!!
Ardından ağladı bulutlar ,Ihlamur ağaçları , papatyalar...
Deniz küstü gökyüzüne çehreme hüzün düştü...
aradım durdum belkilerle beraber...
Yoldaşım olmuştu anılar...
Kentler daha bir yalnız dağlar daha bir kalabalıklaşmıştı..
Anladım ki yalnızlık en iyi arkadaştı....

İbrahim İNECİK