Gelir ve çarpar.
Yürek de kabahatsizdir,
Durduramaz.
Siz, o freni boşuna aramaya kalkmayın!
Şizofrenidir, algılamaz ve durmaz ‘‘Aşk.’’
Gelir ve çarpar!

Emre GÖKCE / Beklenmedik Anlar Seni Anlatırken

Aşkmeran Kitabından...

Geceleri yastıklar,
Sabahları aynalar öptü en sevdiğinin ölüsünü.

Hissetmedin mi?

Emre GÖKCE / Ayrı Yol

Yârdan kalan yara,
Kutsal sayılır yüreğimdeki dergâhta.

O benim ateşimdir uykusuz gecelerimden kalma.

Benim gözümdeki ferimdir,
Göremediğim yüzünün prangasında.

O benim yarım yanımdır.
‘‘Unutma!’’ deyip
Beni hatırlamayandır.

Hiçbir yaşam belirtisi belirtmeyenim,
Gülüşüyle bu şehri ağlatıp
Kavuşamadığımızı bir kere bile düşünmeyen,
Yerine başkasını koyamadığımdır.


Emre GÖKCE / Yâren'e...


Aşkmeran Kitabından...

Anımsar mı bilmem?

‘‘Yatcaz kalkcaz!’’
‘‘Yatcaz kalkcaz!’’
‘’Sana kavuşcam!’’ derdi.

Şimdi uykularımı kimler nereye kaçırmış?
Kim nerde, kimlerin uykusuna yâren?
Soran, bilen, gören, duyan yok!
Gecelerim sabaha kadar kanıyor.
Kan ağlayıp
Kan ağırlıyorum yüreğimde.

Saçlarında uyuduğum,
Tenindeki toprakta uyandığım kadın;
Senden sonra nasıl düşmüşüm ki hiç kalkamadım ben.

Dilimde sürekli aynı şey,
‘‘Yatcaz kalkcaz!’’
‘‘Yatcaz kalkcaz!’’

Aynaya her baktığımda gözlerimde seni görüyorum hâlâ.
Ve açılıyor gözbebeklerimdeki soğuk kundaklarım...

Kavuşamayız seninle bir daha ama
Çınlıyor mudur ki kulakların?


Emre GÖKCE / Bir Kadın... (Küçük Surat’a)

Aşkmeran Kitabından...

Şüphe yok ki hiç kimsenin teni,
Unutturmayacaktır seni.
Şüphelenme ömrünce!
Ve şimdi git gidebildiğine gönlünce!


Emre GÖKCE / Öz

Aşkmeran Kitabından...

Kalemi kırıp asamayınca seni,
Meçhule karışacak her şeyi bıraktın ellerinden.

Çünkü failin kim olduğunu fark ettin.

Çünkü anladın, inandın;
Âşığın Azrail’idir yârinin yüreği.

Aşkın yüreğe,
Yüreğin yâre,
Yârin âşığa sefadan öte, nazı olur.

Giden, yara izleriyle kurtulur da
Kalan, neden hep ötanazi mağdurudur?

Emre GÖKCE / Kalan ve Giden

Aşkmeran Kitabından...

Sadaka atar gibi sadakatin.
Şafakla sonlanan saltanatlarda,
En büyük meziyetin, eziyetin.

İçimde öldürmemem için seni, zor tutuyorsun beni.

Seni unutmak için en iyi merci, belki bir mermi.
Başvurmak değil,
İlk başından vurabilmek için tüm geçmişi!


Emre GÖKCE / Rüyakâr Sevmeler - IV

Yargâh Kitabından...

Burada ses yok.
Sessizlik, huzur gibi görünür bana burada.
Hükümsüzüm evet ama yüküm, yüzün.
Sırf gittin diye hükmün olsun ömrüne, hüzün.


Emre GÖKCE / Kış

Aşkmeran Kitabından...

Kalemi kırıp asamayınca seni,
Meçhule karışacak her şeyi bıraktın ellerinden.

Çünkü failin kim olduğunu fark ettin.

Çünkü anladın, inandın;
Âşığın Azrail’idir yârinin yüreği.

Aşkın yüreğe,
Yüreğin yâre,
Yârin âşığa sefadan öte, nazı olur.

Giden, yara izleriyle kurtulur da
Kalan, neden hep ötanazi mağdurudur?

Emre GÖKCE / Kalan ve Giden

Aşkmeran Kitabından...

‘‘Aşkın velayeti yalnızlığa verilir.’’
Fark etmedin!

Davacının da hüküm giyeceği bir ceza verildi bize.
Cellâdın işine karıştın!
Yara berelere bulaştık günlerce.

Şimdi tek tek sayıyorum hepsini.
Tek tek sayıklatırım bir gün her birini.
Yârla karışık yara yağarken bu gece yüreğime,
Anadan doğma canımda yansa,
Sen daha da vur vurabildiğin kadar!

Ama demedi deme!

Sana yemin ederim,
Ben bir defa kalkarsam,
Giderim.


Emre GÖKCE / Yüz Ellinci Gece (Pasajdır.)

Aşkmeran Kitabından...